Άρθρα

Ας τολμήσουμε – Άρθρο στη Real News

Ας τολμήσουμε

Αποτελεί κοινή διαπίστωση πως βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι.

H Ελλάδα, η Ευρώπη, ο κόσμος όλος.

Στη χώρα μας, στο τέλος των μνημονίων,  «παλιό» και «νέο» ερίζουν δημιουργώντας συνθήκες ακραίας πόλωσης. Όμως και τα δύο, αποδείχθηκαν κατώτερα των περιστάσεων τόσο κατά τη Μεταπολίτευση όσο και κατά τη διάρκεια της κρίσης.

Μεσαία τάξη και νέοι βιώνουν τα μεγαλύτερα αδιέξοδα.

Η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης έχει οδηγήσει τις πολιτικές επιλογές της πλειοψηφίας στα άκρα, φαινόμενο που παρατηρείται συνολικά στον δυτικό κόσμο. Η εντεινόμενη ανασφάλεια είτε για λόγους ταυτότητας είτε για οικονομικούς λόγους φέρνει στο προσκήνιο δυνάμεις λαϊκισμού, εθνικισμού, ακροδεξιάς, απέχθειας προς τις ελίτ, μετατροπής του φόβου και των οικονομικών δυσκολιών των πολιτών σε υπαρξιακό άγχος. 

Συγχρόνως, οι νέοι αποστρέφονται όλο και περισσότερο την πολιτική καθώς δεν τους προσφέρονται προοπτικές.

Στη χώρα μας τα αδιέξοδα εμφανίζονται μεγαλύτερα. Η αριστερά όταν κλήθηκε να κυβερνήσει ακύρωσε στην πράξη την ιδεολογία της. Η σοσιαλδημοκρατία, η οποία φθίνει παντού, στην Ελλάδα έχει φορτωθεί και όλες τις στρεβλώσεις της μεταπολίτευσης. Ο (νεο)φιλελευθερισμός παραδόθηκε στις εσωτερικές του αντιφάσεις και αυτοαπαξιώθηκε. Τέλος η δεξιά, εντείνει την ανασφάλεια του κόσμου επενδύοντας στους κλειστούς αντί των ανοικτών οριζόντων.

 Η ιδεολογία επομένως αλλάζει χαρακτηριστικά: Ο πραγματισμός υπερισχύει των ιδεολογημάτων.

Η επιστροφή στην κανονικότητα της ΝΔ δε συνιστά όραμα για τη χώρα, δεν αρκεί για να πείσει. Οι ανισότητες που θα αρθούν με μια νεφελώδη δίκαιη ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ απογοητεύουν όσους δεν έχουν ευκαιρίες.

Ο μεσαίος χώρος είναι πιο αναγκαίος από ποτέ.

Για ποιον μεσαίο χώρο όμως μιλάμε; Με ποια δομικά χαρακτηριστικά;

Πρώτον, μιλάμε για τον μεσαίο χώρο που δεν πιστεύει σε δεξιές και αριστερές λύσεις. Πιστεύει σε λύσεις. 

Δεύτερον, για τον μεσαίο χώρο που έχει συνειδητοποιήσει πως μόνο μέσα από ρήξεις μπορούν να έρθουν αποτελέσματα. Η εποχή της ήπιας προσαρμογής, του εκσυγχρονισμού, των μεταρρυθμίσεων έχει παρέλθει μαζί με τη χρεοκοπία της χώρας: η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα μεταπολίτευση.

 Τρίτον, που γνωρίζει πως τα διλήμματα του 20ου αιώνα δεν έχουν θέση στον 21ο. Με την τυπική λήξη των προγραμμάτων στήριξης, η Ελλάδα ή αποκόπτεται από το πελατειακό κράτος, την ευνοιοκρατία, το ρουσφέτι που έφεραν την πτώχευση του 2010 ή χάνεται.

Τέταρτον, που ενώνει και δε διχάζει. Προλαμβάνει αντί να αναζητά υπαίτιους.

 Πέμπτον, που ξέρει πως η θέση της χώρας είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να παραγνωρίζει πως και αυτή έχει ανάγκη από τη δική της Μεταπολίτευση.

Τέλος, που  συζητάει με άλλους χώρους στη βάση προγραμμάτων και όχι προσώπων ή προσωπικών διευθετήσεων.

 Ακόμη όμως και αν η αναγκαιότητα αναγέννησης του μεσαίου χώρου είναι σε αρκετούς προφανής, πώς θα πείσει πως αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά;

 Πιστεύω βαθιά πως αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αναγνωρίζοντας τα λάθη του χθες και θεσμοθετώντας δημοκρατικές και συλλογικές διαδικασίες.

 Στο παρελθόν, ξεκινήσαμε από τα πρόσωπα και τους αρχηγούς. Αυτό δε λειτούργησε και δε μπορεί να λειτουργήσει. Πρώτα οι αρχές, οι ιδέες, οι προτάσεις.

 Στο παρελθόν, επενδύσαμε σε  αρχηγοκεντρικά κόμματα. Αυτό οδήγησε σε συνεχείς και αποκαρδιωτικές απογοητεύσεις. Πρώτα η δημοκρατικότητα και η συλλογικότητα.

 Στο παρελθόν, χτίσαμε σε επίθετα και βαρωνίες. Αυτό προκάλεσε την αποστροφή του κόσμου. Πρώτα να θέσουμε τις βάσεις ενός υγιούς πολιτικού οργανισμού και μετά, αξιοκρατικά, να αξιολογηθεί η προσφορά όλων.

 Στο πλαίσιο αυτό προτείνω την άμεση ανάληψη πρωτοβουλίας από όσους πιστεύουμε στην ανάγκη ανασύστασης του προοδευτικού, φιλελεύθερου μεσαίου χώρου. Την άμεση παρουσίαση πλατφόρμας ιδεών που θα εξειδικευθεί στην πορεία μέσα από διάλογο σε όλη τη χώρα και θα καταλήξει με ένα μεγάλο ανοικτό συνέδριο που θα τεθούν και θα συζητηθούν όλα τα ζητήματα.

Ο μεσαίος χώρος στην Ελλάδα έχει συνδέσει το όνομά του με την εθνική ολοκλήρωση και χειραφέτηση, με τις κοινωνικές ελευθερίες, με τις μεγάλες θεσμικές παρεμβάσεις και μεταρρυθμίσεις.

Είναι ο χώρος που θεμελίωσε την Ελλάδα της μεσαίας τάξης, που αναβάθμισε τον ρόλο της χώρας στην Ευρώπη, που ταυτίστηκε με τις συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας. Που από την εποχή του Πέμπτου κόμματος του Χαρίλαου Τρικούπη, συγκέντρωσε ό,τι πιο φιλελεύθερο και ό,τι πιο προοδευτικό είχε η χώρα.

Κανείς από εμάς μόνος του και κανένας υπαρκτός σχηματισμός – ούτε το Ποτάμι – δεν μπορεί να εκφράσει τον χώρο.

 Τώρα είναι η ώρα να αφήσουμε στην άκρη τις φιλοδοξίες μας και να προχωρήσουμε όλοι μαζί στην άμεση ανασύσταση του χώρου με μια νέα ιδρυτική πράξη.

Τώρα είναι η ώρα της ρήξης και των προσωπικών υπερβάσεων.

Ας τολμήσουμε.