Η χώρα στον αυτόματο πιλότο
Σήμερα βιώνουμε το αποκορύφωμα του δόγματος του αυτοσκοπού της εξουσίας.
Η χώρα μοιάζει παγωμένη. Παγωμένη η αξιολόγηση. Παγωμένες οι μεταρρυθμίσεις. Παγωμένες οι προσδοκίες. Και με το χρόνο να κυλάει βασανιστικά αργά.
Αν και από την πρώτη στιγμή άσκησα σκληρή κριτική στις περισσότερες επιλογές της διακυβέρνησης του πρώτου εξαμήνου του ΣΥΡΙΖΑ, δε μπορώ να παραβλέψω το «συναίσθημα» που ένιωθαν οι πολίτες. Εκείνο της ελπίδας πως κάτι θα άλλαζε. Ο χρόνος τότε κυλούσε πυκνά.
Τώρα επιστρέψαμε στην εποχή των συμβιβασμών. Των άσκοπων και αναποτελεσματικών συμβιβασμών. Και το χειρότερο; Αφήσαμε τη χώρα σε αυτόματο πιλότο. Όμως ο αυτόματος πιλότος προϋποθέτει σχέδιο πτήσης, προορισμό και πραγματικό πιλότο, έτοιμο να αναλάβει το πηδάλιο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
Η χώρα σήμερα δε διαθέτει τίποτε από αυτά. Πλέει ξυλάρμενη σε άγνωστα νερά, ελπίζοντας πως τα πράγματα θα διορθωθούν από μόνα τους.
Έχουν περάσει πάνω από 100 χρόνια από την είσοδο του Ελευθερίου Βενιζέλου στην ελληνική πολιτική σκηνή και παρόλη την αδιαμφισβήτητη πρόοδο που έχει συντελεστεί αυτόν τον αιώνα, πολλά από τα αιτήματα της εποχής εκείνης παραμένουν ακόμα ζητούμενα.
Τα λόγια του μεγάλου πολιτικού παραμένουν επίκαιρα.
Αυτή η διαπίστωση είναι θλιβερή. Πρέπει όμως να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Να μετατρέψουμε τις διαπιστώσεις σε δράσεις.
Η χώρα πρέπει να ξαναχτιστεί. Και θα ξαναχτιστεί μόνο αν ανατρέψουμε το υπάρχον δυσλειτουργικό πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα που μας χρεοκόπησε και μας κρατάει στη χρεοκοπία.
Ας εμπνευστούμε από τον Βενιζέλο και ας κοιτάξουμε τη δική μας πραγματικότητα.
«Απόλυτος σεβασμός προς τη νομιμότητα και τυφλή υποταγή στους νόμους της χώρας». Εμείς όμως πάσχουμε από χρόνια ανυπακοή και έλλειψη σεβασμού στους νόμους.
Το κράτος δικαίου ωστόσο είναι προϋπόθεση και πυλώνας της σύγχρονης δημοκρατίας.
Ο πρωθυπουργός και συνολικά η εκτελεστική εξουσία είναι ανεξέλεγκτοι. Επιλογή των Προέδρων και αντιπροέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων από τον Υπουργό Δικαιοσύνης και νόμος περί ευθύνης υπουργών κρατάνε τη Δικαιοσύνη όμηρο.
Έτσι όμως, στα μάτια του κόσμου η εκτελεστική εξουσία απονομιμοποιείται. Οι νόμοι δεν είναι των πολιτών αλλά των «ισχυρών».
Μόνο με την υποταγή της εκτελεστικής εξουσίας στους νόμους, την αναβάθμιση της δικαιοσύνης καθώς και την εμπέδωση της ανεξαρτησίας της, μπορούμε να θέσουμε τη βάση για την ενίσχυση των νόμων.
Οι νόμοι μάς ανήκουν, δεν είναι δυνάστες που επιβάλλουν τη θέλησή τους.
«Κανέναν συμβιβασμό, καμία συναλλαγή. Αντίσταση στις δημαγωγίες αλλά και στον δήθεν ορθολογισμό». Εμείς πάσχουμε από κρυφές διευθετήσεις, από συνδικάτα που διοικούν και διοικήσεις που πλουτίζουν. Από πολιτικές που αντί να μειώνουν την ανεργία την αυξάνουν, από συνέχιση αδικιών και ειδικών καθεστώτων.
Αυτά μας οδήγησαν εδώ και μας κρατάνε ακόμη.
Οι πολιτικές μας πρέπει να έχουν στόχο τον άνθρωπο «πατώντας» όμως στο έδαφος. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να έχουν συγκεκριμένη στόχευση, τα μέσα να μπορούν να διατεθούν, να είναι ανάλογα του σκοπού και η δράση να είναι αποτελεσματική και όχι σπάταλη.
Η χειραφέτηση της δημόσιας διοίκησης δεν είναι ένα θεωρητικό κατασκεύασμα. Μπορεί να υλοποιηθεί αρκεί οι πολιτικοί να είναι διατεθειμένοι να μειώσουν τις εξουσίες τους.
Το κυβερνών κόμμα πρέπει να αποσυρθεί από τη διοίκηση του δημοσίου. Όλοι οι διοικητές πρέπει να επιλέγονται μέσω ΑΣΕΠ. Η αναδιοργάνωση πρέπει να είναι ριζική χωρίς καμία ανοχή σε συνδικαλιστικά εμπόδια. Με αξιολόγηση και επιβράβευση αυτών που πονούν και βελτιώνουν έμπρακτα την υπηρεσία τους. Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση θα μειώσει τις πολιτικές παρεμβάσεις και τη μικροδιαφθορά.
Όλα τα παραπάνω καταλήγουν να επιτρέπουν γενικευμένη διαφθορά με σκάνδαλα όπως τα εξοπλιστικά, της Siemens ή της Novartis να μονοπωλούν κατά καιρούς την επικαιρότητα. Σκάνδαλα που με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν έχουν διαλευκανθεί από τη δικαιοσύνη.
Η κυβέρνηση είναι το μέσο και όχι ο σκοπός. Είμαστε εδώ για να υπογράψουμε τον μετασχηματισμό της χώρας και όχι την καταστροφή της. Σήμερα, βιώνουμε το αποκορύφωμα του δόγματος του αυτοσκοπού της εξουσίας. Προσλήψεις συγγενών, ρουσφέτια και άλλα μέσα κρατούν τους βουλευτές δέσμιους στο να ψηφίζουν μια πολιτική ενώ διακηρύττουν τη διαφωνία τους με αυτή.
Ένα νέο πολιτικό ήθος είναι απαραίτητο. Η κουλτούρα της προσφοράς στην πολιτική πρέπει να αντικαταστήσει αυτήν της πολιτικής για πλουτισμό ή για επίδειξη.
Τώρα είναι η ώρα να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα. Η σχέση των πολιτικών με την αλήθεια πρέπει να επαναθεμελιωθεί και να αποτελέσει τη βάση της εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
Μόνο η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος μπορεί να ανοίξει το δρόμο της πολιτικής ανάκαμψης.
Ο καιροί είναι δύσκολοι. Χωρίς σταθερό χέρι στο πηδάλιο, χωρίς αποφασιστικότητα, θα συνεχίσουμε να βολοδέρνουμε. Και αυτό θα ήταν άδικο για τις δυνατότητες της πατρίδας μας, για τις νέες γενιές της αλλά και για την ιστορία της.
