Συνέντευξη του βουλευτή Χάρη Θεοχάρη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ
Πώς βλέπετε τη διαδικασία εκλογής αρχηγού του φορέα της Κεντροαριστεράς;
H διαδικασία είναι σημαντική και ενδιαφέρουσα, αλλά θα είναι και επιτυχημένη στο βαθμό που θα καταφέρει να κινητοποιήσει δυνάμεις που έχουν αποστασιοποιηθεί από την πολιτική. Βλέπω όμως κενά. Έχουν κατατεθεί δέκα υποψηφιότητες που δεν έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους ούτε σε μια κοινή διακήρυξη αρχών. Δυσκολεύονται να συμφωνήσουν για την ηλεκτρονική ψηφοφορία και για το αν θα συζητήσουν όλοι μαζί ή όχι. Αναρωτιέμαι ο νέος αρχηγός θα πάρει λευκή επιταγή; Σε ποια πολιτική κατεύθυνση θα κινηθεί το εγχείρημα; Αυτά είναι ερωτήματα που έπρεπε να έχουν απαντηθεί και στη συνέχεια να ακολουθούσε η διαδικασία ανάδειξης αρχηγού.
Πού πιστεύετε ότι πρέπει να βρίσκεται ο νέος φορέας στον άξονα Αριστερά- Δεξιά και τι σημαίνει αυτό για τις μετεκλογικές συνεργασίες;
Αναρωτιέμαι μήπως η συνεχής ενασχόληση για την τοποθέτηση στον άξονα Αριστερά- Δεξιά δεν σημαίνει τίποτα για τους πολίτες. Μήπως το ζητούμενο είναι ο νέος φορέας να είναι κοντά στα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη και να προτείνει συγκεκριμένες ρεαλιστικές και πειστικές λύσεις; Μήπως τελικά έχει εγκλωβιστεί ένα πολιτικό σύστημα σε συνεχή ανακύκλωση ξεπερασμένων διλημμάτων και ερωτημάτων που απασχολούν μόνο το Εντευκτήριο της Βουλής;
Ως πρώην βουλευτής του Ποταμιού, πώς κρίνετε την απόφαση του Σταύρου Θεοδωράκη να διεκδικήσει την ηγεσία του νέου φορέα;
Με την απόφασή του αυτή ο Σταύρος Θεοδωράκης ακυρώνει όλη τη μέχρι σήμερα ρητορική του. Είχα πει σε συνέντευξή μου στην Καθημερινή, από τον Ιανουάριο του 2016, ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης ίσως χρειάζεται να προσφέρει με γενναιότητα ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό χάριν την ενοποίησης του Κέντρου. Και είχα μιλήσει για τον κίνδυνο άλωσης του Ποταμιού τόσο από τη ΝΔ όσο και από άλλους χώρους. Τελικά προτίμησε το δρόμο της προσωπικής του πολιτικής επιβίωσης. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια ηρωική έξοδο από ένα εγχείρημα που ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις, αλλά δυστυχώς «στέρεψε» στην πορεία. Για εμάς που το πιστέψαμε -αλλά θα έλεγα και γενικότερα για την κοινωνία- η ανάγκη που γέννησε το Ποτάμι είναι εδώ.
