Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών
Στη χώρα μας έχουμε βαθιά σύγκρουση.
Συγκρούονται δυο κόσμοι.
Όχι ο καπιταλισμός με τον κομμουνισμό.
Ούτε ο φασισμός με τη δημοκρατία.
Ούτε καν η αριστερά με τον νεοφιλελευθερισμό.
Συγκρούεται η αντίληψη που θέλει την πολιτική να καθορίζει σχεδόν τα πάντα με την αντίληψη που θέλει την πολιτική να θέτει πλαίσια, κανόνες, στρατηγική και στόχους, αλλά έως εκεί.
Τα υπάρχοντα κόμματα, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ αλλά και οι υπόλοιποι πολιτικοί σχηματισμοί, και όσοι γαλουχήθηκαν πολιτικά μέσα σε αυτά, πιστεύουν πως δεν υπάρχει εναλλακτική από τον άμεσο πολιτικό έλεγχο των πάντων. Διοικητής νοσοκομείου: πολιτική θέση. Μετάθεση από μία εφορία σε άλλη: πολιτική απόφαση. Αυτός ο προμηθευτής ή ο άλλος;: πολιτική επιλογή.
Το αποτέλεσμα το έχουν νιώσει όλοι, αλλά αυτός που το ένιωσε στο πετσί του είναι ο νέος που σήμερα διανύει την τρίτη δεκαετία της ζωής του, χωρίς καμία προοπτική να προκόψει, να έχει μια αξιοπρεπή δουλειά και να σχεδιάσει το μέλλον του.
Οι νέοι κυρίως, αλλά και μεγάλο μέρος των πολιτών, έστρεψαν τα νώτα τους στο πολιτικό κατεστημένο με την προσδοκία ότι θα έρθει κάποια στιγμή μια νέα νοοτροπία.
Έγιναν προσπάθειες να μετασχηματιστούν κάποια από τα υπάρχοντα κόμματα αλλά αυτό δείχνει αδύνατο να συμβεί. Τα κόμματα είναι οργανισμοί που φτιάχτηκαν με συγκεκριμένο προσανατολισμό και συγκεκριμένο ρόλο και δε μπορούν να αλλάξουν τόσο ριζικά.
Η χώρα όμως δε μπορεί να περιμένει. Πολλοί στράφηκαν σε νέους σχηματισμούς που έδειχναν ένα φρέσκο πρόσωπο. Δυστυχώς όμως, δεν προσέφεραν μια αξιόπιστη εναλλακτική καθώς εστίασαν μόνο στα πρόσωπα. Είπαν πως η πολιτική πέθανε, πως οι λύσεις πια είναι τεχνοκρατικές, πως το ζήτημα είναι να έρθουν στα πράγματα οι έντιμοι ή οι επικοινωνιακοί ή οι επαΐοντες και δεν έχει και τόση σημασία τι θα κάνουν.
Η προσωπική αξιοπιστία όμως, δεν κερδίζει σε βάθος χρόνου αν δε συνοδεύεται από πολιτικό και προγραμματικό λόγο. Αν αυτός απουσιάζει, λήγει και η περίοδος χάριτος που το εκλογικό σώμα δίνει σε τέτοιους σχηματισμούς.
Είναι καιρός να δώσουμε μια ευκαιρία στην άλλη αντίληψη και προοπτική.
Ποιες είναι οι προϋποθέσεις επιτυχίας;
Πρώτον, να συνειδητοποιήσουμε πως μόνο σε ένα νέο πολιτικό σχηματισμό μπορούμε να συναντηθούμε άνθρωποι που δεν αποζητούμε επαγγελματική αποκατάσταση «άμα έλθουμε εν τη βασιλεία μας». Έτσι θα έχουμε αποτελεσματικότητα.
Δεύτερον, να εξασφαλίσουμε πως ο μηχανισμός αυτός έχει ανοικτό χαρακτήρα με
δικλείδες ασφαλείας, όπως ακριβώς θέλουμε να θεσμοθετήσουμε και για την ίδια τη χώρα. Έτσι αποκτούμε δημοκρατικότητα.
Τρίτον, να εγγυηθούμε, οι άνθρωποι του νέου σχηματισμού ότι συμφωνούμε στην ανάγκη χειραφέτησης του δημοσίου. Η προσωπική ιστορία του καθενός βοηθάει προς αυτόν το σκοπό. Έτσι αποκτούμε αξιοπιστία.
Τέταρτον, να ενεργοποιήσουμε νέους ανθρώπους, ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν, ανθρώπους με διαφορετική αντίληψη για την πολιτική, δίνοντας ώθηση στη νέα νοοτροπία που θέλουμε να φέρουμε. Έτσι γινόμαστε ανανεωτικοί.
Τέλος, να δώσουμε πολιτικό περιεχόμενο στις αλλαγές που προτείνουμε, περιγράφοντας την πραγματική ανάπτυξη που θέλουμε να φέρουμε στον τόπο. Πραγματική ανάπτυξη είναι αυτή που δε δημιουργεί μόνο κέρδη αλλά και θέσεις εργασίας. Πραγματική ανάπυξη είναι αυτή που περνάει στα κατώτατα στρώματα του πληθυσμού. Πραγματική ανάπτυξη δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και κοινωνική, πολιτιστική, ανάπτυξη της Παιδείας. Έτσι χτίζουμε γέφυρες εμπιστοσύνης.
Με αυτές τις προϋποθέσεις μπορούμε να πετύχουμε το γκρέμισμα του παλιού χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος και την ανάδειξη ενός νέου, όπως απαιτεί ο 21ος αιώνας. Και να γίνουμε πραγματικά χρήσιμοι για τη χώρα.
