Η έκθεση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης του ΔΝΤ για το ελληνικό πρόγραμμα αναδεικνύει όχι μόνο τις λανθασμένες και υπερβολικές οικονομικές προβλέψεις πάνω στις οποίες βασίστηκε το πρόγραμμα προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας αλλά και την πολυφωνία και πολυγνωμία του ίδιου του Ταμείου σχετικά με κρίσιμες μεταβλητές της λύσεως της ελληνικής εξίσωσης.
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να θριαμβολογεί για την υποτιθέμενη επιβεβαίωση των θέσεών της, θα έπρεπε να δώσει έμφαση σε κάτι άλλο που αναδεικνύει η έκθεση: στο γεγονός ότι η διαχρονική άρνηση των κυβερνήσεων της χώρας να αναπτύξουν και να εφαρμόσουν ένα πραγματικό εθνικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων έδωσε την ευκαιρία σε τρίτους να μεταχειριστούν την Ελλάδα ως εργαστήρι πειραμάτων. Για να δικαιολογήσουν την αδιανόητη πλημμέλεια στη διαχείριση και στη διαπραγμάτευση χρησιμοποίησαν πάντα το ίδιο επιχείρημα: κάνουμε πράγματα που δε θέλουμε υπό την πίεση των δανειστών που μας βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό. Μήπως θυμίζει κάτι αυτό στους σημερινούς συγκυβερνώντες;
Οι αναφορές της έκθεσης στην αδυναμία των κυβερνήσεων να ενστερνιστούν και να εφαρμόσουν τα προγράμματα πηγάζουν ακριβώς από την απουσία ενός ρεαλιστικού εθνικού σχεδίου ανάπτυξης και από την απόλυτη αδυναμία της πολιτικής τάξης να αντιληφθεί την αναγκαιότητά του.
Η χώρα θα αποκτήσει προοπτικές πραγματικής υπέρβασης της κρίσης μόνο αν δημιουργήσει ένα αποκλειστικά ελληνικό πρόγραμμα προσαρμοσμένο στα παραγωγικά χαρακτηριστικά της εθνικής οικονομίας, βασισμένο σε βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις, το οποίο θα εφαρμοστεί από ανθρώπους που δεν θα φοβηθούν να έρθουν σε ρήξη με πρακτικές του παρελθόντος και παγιωμένα συμφέροντα.
H Δημοκρατική Ευθύνη από την πρώτη μέρα συνέταξε ένα καινοτόμο πρόγραμμα αλλαγών για τους βασικότερους τομείς της δημόσιας διοίκησης και της οικονομίας. Οι ομάδες εργασίας που το επεξεργάζονται θα εμπλουτίσουν τις θέσεις μας με ακόμη πιο συγκεκριμένο και τεκμηριωμένο πολιτικό περιεχόμενο.
