Άρθρο στο epitomi.gr
Το φθινόπωρο του 2017 θα ζήσουμε την επανάληψη ενός σήριαλ που επαναλαμβάνεται αδιάκοπα την περίοδο των μνημονίων.
Η 3η αξιολόγηση του 3ου μνημονίου θα πρέπει να κλείσει το τελευταίο τρίμηνο του έτους που διανύουμε. Περιλαμβάνει δε μια σειρά μέτρων που αφορούν την εργατική νομοθεσία, το άνοιγμα των επαγγελμάτων, όπως αυτό του μηχανικού, την ενέργεια, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις αγορές προϊόντων και την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, τις χρήσεις γης και την κινητικότητα στο Δημόσιο.
Ήδη όμως η εκτέλεση της 3ης αξιολόγησης έχει μείνει πίσω από το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης της, όπως αυτό καταγράφεται στην αναθεώρηση του μνημονίου μετά το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης.
Από τα 50 προαπαιτούμενα που θα έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί ως τα τέλη Αυγούστου σύμφωνα με τον προγραμματισμό του αναθεωρημένου μνημονίου ελάχιστα έχουν ολοκληρωθεί.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως η καλοκαιρινή ραστώνη επηρέασε την εκτέλεση έργου στο Δημόσιο και στην πολιτική ηγεσία.
Μια όμως πιο προσεκτική ανάλυση των ιστορικών, των διεθνών και των εσωτερικών δεδομένων αποκαλύπτει την αλήθεια και για αυτήν αλλά και για τις προηγούμενες αξιολογήσεις.
Αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν τη διαδικασία της επιτροπείας οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά.
Η τρίτη αξιολόγηση μπορεί να μην έχει πολλά δημοσιονομικά μέτρα, φιλοδοξεί όμως να αλλάξει το DNA της ελληνικής οικονομίας και του δημόσιου τομέα. Οι παρεμβάσεις της στην εργασία, στην υγεία, στις αγορές προϊόντων, στα επαγγέλματα και στην κοινωνική προστασία έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με κοινωνικές ομάδες που έχουν στηρίξει την κυβέρνηση και ακυρώνει μια σειρά μετεκλογικών κυβερνητικών δεσμεύσεων.
Από την άλλη οι ελληνικές κυβερνήσεις υπερθεματίζουν στο κλείσιμο των αξιολογήσεων μόνο υπό την πίεση της εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους, γεγονός που αυτή τη φορά δεν ισχύει.
Χωρίς λοιπόν πιεστικές ανάγκες χρηματοδότησης και με τον κίνδυνο να ανοίξουν εσωτερικά πολιτικά μέτωπα με ισχυρές πολιτικά κατηγορίες, συνδικαλιστικούς και παραγωγικούς φορείς, και με την κυβέρνηση να προσπαθεί να ανακαλύψει ένα νέο θετικό αφήγημα το περιβάλλον στο εσωτερικό της χώρας φαίνεται κατάλληλο ώστε και αυτή την φορά η ελληνική κυβέρνηση να επιλέξει το δρόμο της κωλυσιεργίας, της αναποφασιστικότητας και των αγκυλώσεων.
Σε αυτό συνηγορεί εν μέρει και το εξωτερικό περιβάλλον.
Η διαφαινόμενη στάση του ΔΝΤ να πιέσει με ακραίες θέσεις στα εργασιακά, στους συμβασιούχους και στα υπόλοιπα θέματα του Δημοσίου αλλά και η επαναφορά της αμφισβήτησής του στην επίτευξη του στόχου του πλεονάσματος δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τη διαδικασία της αξιολόγησης. Ειδικά το θέμα των δημοσιονομικών προβλέψεων του ΔΝΤ ανοίγει το ζήτημα της πρόωρης εφαρμογής του νέου αφορολόγητου από το 2018.
Ταυτόχρονα η δεδηλωμένη πρόθεση της Γερμανίας να μετατραπεί ο ESM σε ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο και η απόσταση στις εκτιμήσεις στα θέματα των δημοσιονομικών μεγεθών και του χρέους με το ΔΝΤ απομακρύνει ακόμα περισσότερο τη δυνατότητα γρήγορου κλεισίματος της διαδικασίας.
Τέλος, οι γερμανικές εκλογές από την μία και οι Ιταλικές από την άλλη διαμορφώνουν συνθήκες αβεβαιότητας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Οι γερμανικές εκλογές σίγουρα θα καθυστερήσουν τις εξελίξεις με την αξιολόγηση, ενώ από την άλλη οι δημοσκοπικές επιδόσεις των ευρωσκεπτικιστών στην Ιταλία και ο κίνδυνος που αναδεικνύεται με τις επερχόμενες εκλογές θα αυξήσουν την αποστροφή του ρίσκου στις ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες.
Η ελληνική κυβέρνηση υπό αυτά τα δεδομένα με μαθηματική ακρίβεια θα επιλέξει για άλλη μια φορά το αφήγημα της σκληρής διαπραγμάτευσης και των κόκκινων γραμμών και θα οδηγήσει το κλείσιμο της αξιολόγησης το καλοκαίρι του 2018, ταυτόχρονα με το κλείσιμο του προγράμματος, συνοδεύοντας μια σειρά σκληρών μέτρων για τον κόσμο της εργασίας με το αφήγημα της εξόδου της χώρας από την επιτροπεία.
Επιχείρημα που οι καθυστερήσεις θα έχουν καταστήσει χαλκευμένο καθώς η μη προώθηση στρατηγικών μεταρρυθμίσεων, η μη αποκατάσταση της αδιάκοπης χρηματοδότησης της χώρας από τις αγορές και η πραγματικότητα του χρέους θα απαιτήσουν και τέταρτο κεκαλυμμένο αλλά μόνιμο μνημόνιο.
Πρέπει όμως να μπει ένα τέλος σε αυτό το φαύλο κύκλο της μικροδιαχείρισης. Για να φύγει η χώρα μπροστά πρέπει να χαραχθούν εθνικοί στόχοι. Για να μειωθεί η ανεργία, η υπογεννητικότητα, η ανισότητα, η ανασφάλεια.
Για να γυρίσουν τα παιδιά μας πίσω. Για να έρθει η πρόοδος.
