O Δημήτρης Κουμάνταρος υπήρξε πάνω από όλα αγωνιστής. Μπροστάρης και ορμητικός, παθιασμένος και οραματιστής , δε λύγισε ποτέ. Στάθηκε όρθιος απέναντι στους βασανιστές της χούντας, άντεξε 4 μήνες στην απομόνωση της Ασφάλειας, δε φοβήθηκε να καταθέσει ως μάρτυρας κατηγορίας στις δίκες του Πολυτεχνείου και των βασανιστών, δεν έπαψε να υπερασπίζεται την ελευθερία της σκέψης και του λόγου.
Έγραφε πριν ένα μήνα:
“Η αλήθεια μου είναι η μνήμη μου. Το σύνολο των μνημών μου δίχως καμμιά εξαίρεση, δίχως καμμιά προτίμηση ή απώθηση. Όλες ανεξαίρετα οι εμπειρίες που επέδρασαν πάνω στο μοναδικό μου σκαρί ως νεογέννητο”,
σε ένα κείμενο με τίτλο Δημοκρατία.
Γιατί ο Δημήτρης Κουμάνταρος αυτό ήταν πάνω από όλα: βαθιά Δημοκράτης.
Για αυτή αγωνίστηκε και για αυτήν ανησυχούσε μέχρι τέλους.
«Ονειρεύομαι ένα ξεσηκωμό.
Ενάντια στην αδιαφάνεια, στη διαφθορά, στην κομματοκρατία, στην αναξιοκρατία.
Ενάντια στη διχαστική λογική, στο φανατισμό, στην προχειρότητα και στην τσαπατσουλιά.
Ενάντια στη μετάθεση ευθυνών, την ατομοκρατία, την έλλειψη συνεργατικού – ομαδικού πνεύματος”, έγραφε σε μια από τις τελευταίες του αναρτήσεις.
Η μόνη υπόσχεση που μπορούμε να σου δώσουμε, φίλε Δημήτρη, είναι ότι αυτός ο ξεσηκωμός θα έρθει, όπως εσύ τον ονειρεύθηκες. Καλό σου ταξίδι…
