Η κυβερνητική απάντηση στην απόφαση του ΣτΕ που έκρινε- όπως ανέμενε άλλωστε κάθε καλόπιστος πολίτης- αντισυνταγματικό το νόμο Παππά, είναι από πολλές απόψεις χειρότερη από την αρχική της προσπάθεια να χειραγωγήσει τα ΜΜΕ.
Μια καλoπροαίρετηκυβέρνηση θα ακολουθούσε διαφορετικό δρόμο. Θα περίμενε να διαβάσει το σκεπτικό της απόφασης του ΣτΕ.Θα έφερνε νόμο που θα διόρθωνε τις ατέλειες και κυρίως θα επέστρεφε τις αρμοδιότητες στο ΕΣΡ.Τέλος, θα έκανε μια συναινετική πρόταση για το ΔΣ του ΕΣΡ ώστε εκείνο με τη σειρά του να αναλάβει άμεσα ρόλο και να βάλει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο.
Αντί για αυτό, ακολούθησε μια συνταγή γνωστή και χιλιοπαιγμένη.
-Ανυπόστατες καταγγελίες για τη διαπλοκή που την πολεμάει, καταγγελίες που κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της – από την κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1993 και μετά –προβάλλει για να δικαιολογήσει την δημοσκοπική της πτώση.
-Πανικός και σπασμωδικές κινήσεις με αναγγελίες προθέσεων που αλλάζουν ανά ώρα. Τη μία στιγμή ο νόμος θα προηγηθεί της διάσκεψης, την επόμενη ισχύει το αντίθετο.Τη μία ο νόμος θα βάλει ενοίκιο στα ΜΜΕ, την επόμενη θα μεταφέρει τις αρμοδιότητες στο ΕΣΡ.
-Συμμαχία με τη λαϊκή δεξιά σε επίπεδο προσώπων και κυρίως λογικής. Η επιλογή Πολύδωρα αυτό το στόχο εξυπηρετεί, όπως και τόσες επιλογές σε επίπεδο Υπουργών, στελεχών οργανισμών αλλά και κυρίως στο πρόσωπο του ΠτΔ. Εξάλλου, η αρμονική συνύπαρξη με τους ΑΝΕΛ είναι χαρακτηριστική της ιδεολογικής ώσμωσης των δύο χώρων.
-Συνέχιση του αφηγήματος που λέει πως «κάποιοι κακοί» δεν την αφήνουν να κυβερνήσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι δικαστές είναι οι βολικοί αντίπαλοι.
Λιγότερο γνωστό ίσως είναι πως το σχέδιο «άλωσης» της δημοκρατίας από τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μέρος ενός ευρύτερουφαινομένουπου παρατηρείται σε χώρες με αδύναμους θεσμούς. Λαϊκιστές εκμεταλλεύονται την δυσαρέσκεια του κόσμου για να αλώσουν την εξουσία.
Ο Φίτσο στη Σλοβακία, ο Ορμπάν στην Ουγγαρία, ο Καζίνσκι στην Πολωνία έχουν την ίδια λογική με τον Τσίπρα: κατάκτηση της εξουσίας και εγκαθίδρυση καθεστώτος στηριζόμενου στον λαϊκισμό και την ανάγκη σύγκρουσης με αόρατους, φανταστικούς εχθρούς. Ο βηματισμός κοινός σε όλες τις περιπτώσεις. Αλλαγή συντάγματος και έλεγχος της δικαιοσύνης, μείωση του αριθμού και χειραγώγηση των ΜΜΕ, αλλαγή εκλογικού νόμου.
Η Δημοκρατία μας πρέπει να αντιδράσει.
Η απόφαση του ΣτΕ αποτέλεσε ένα πρώτο βήμα.
Οφείλουμε να αποδομήσουμε το μύθο που επιχειρεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση ότι η διαπλοκή την εμποδίζει να προχωρήσει στο έργο της. Στην πραγματικότητα κάθε επιχείρηση και κάθε εργαζόμενος που χάνει τη δουλειά του έχει νόμιμο δικαίωμα αλλά και καθήκον απέναντι στην οικογένειά του να παλέψουν με κάθε μέσο για να κρατήσουν τις επιχειρήσεις στη ζωή.
Το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ πως υπάρχουν κάποιοι που δε τους αφήνουν να κυβερνήσουν, έχει πια ξεθωριάσει. Στα οικονομικά, δεν τους άφησε η τρόικα. Στα ΜΜΕ, δεν τους αφήνουν οι δικαστές. Στο χρέος, δεν τους αφήνει ο Σόιμπλε. Τελικά αναρωτιόμαστε τι κατάφερε αυτή η κυβέρνηση εκτός από το να ανοίξει την ΕΡΤ και να επαναπροσλάβει τις καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών; Ας αναρωτηθούμε αν άξιζε για αυτούς τους δύο στόχους η οικονομική καταστροφή που οι πολίτες βιώνουν.
Συνάμα όμως οφείλουμε να κατακρίνουμε το προηγούμενο καθεστώς και τις πρακτικές του παρελθόντος. Αν σε άλλες περιπτώσεις χρειάστηκαν συνταγματικές αλλαγές για να ποδηγετήσουν τη δικαιοσύνη, εδώ δε χρειάστηκε καν αυτό. Είχαν δικαίωμα να ορίσουν στις 3 τα ξημερώματα τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, είχαν δικαίωμα να αφήσουν τις θέσεις των άλλων δύο Προέδρων κενές, είχαν δικαίωμα να «βουτήξουν» στην επετηρίδα και να διώξουν 17 ανώτατους δικαστές όταν έκαναν τις προαγωγές.
Το Σύνταγμα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τους επιτρέπει να τα κάνουν όλα αυτά.
Η αναρχία του τηλεοπτικού τοπίου της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τους επέτρεψε να επιχειρήσουν να το αλώσουν τόσο απροκάλυπτα.
Η γενικευμένη αίσθηση για διαφθορά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι που επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να καταστρέφει.
Η χώρα χρειάζεται κάτι διαφορετικό από την ισοπέδωση του ΣΥΡΙΖΑ και την απλή επιστροφή στις πρακτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που μας έφεραν στην πτώχευση.
Η χώρα χρειάζεται νέα θεσμική αρχιτεκτονική καθώςη έλλειψη διάκρισης εξουσιών δεν επιτρέπει την αντιμετώπιση της διαφθοράς.
Η χώρα χρειάζεται νέα αρχιτεκτονική στο δημόσιο, καθώς η μικροδιαχείρισηαπό τις κομματικές διοικήσεις δεν επιτρέπει τη στροφή στην αποτελεσματικότητα.
Η χώρα χρειάζεται νέα αρχιτεκτονική στην οικονομία της, καθώς η γραφειοκρατία και οι παντός είδους απαγορεύσεις πνίγουν κάθε προσπάθεια καινοτομίας και προόδου, πλήττοντας κυρίως τους μικρομεσαίους.
Η χώρα χρειάζεται νέα αρχιτεκτονική στο κοινωνικό κράτος, καθώς οι αποσπασματικές ρυθμίσεις οδηγούν σε αδικίες και αδυναμία στήριξης είτε των φτωχών είτε της μεσαίας τάξης, σε μια εποχή που τη χρειάζονται περισσότερο από ποτέ.
Η χώρα χρειάζεται χτίσιμο από την αρχή
