Ο κύκλος που έκλεισε
Διανύουμε την τελευταία φάση της μεταπολίτευσης. Η χώρα χρεοκοπημένη, το πολιτικό σύστημα ξέπνοο χωρίς προτάσεις και λύσεις, χωρίς σχέδιο εξόδου από την κρίση. Τα ημίμετρα και τα τσιρότα που εφαρμόσαμε έως σήμερα δε βελτίωσαν την κατάσταση της χώρας, δε βελτίωσαν τη ζωή των πολιτών, οι οποίοι είτε διαβιούν στα όρια της ανέχειας είτε τα καταφέρνουν οριακά.
Η εθνική κυριαρχία έχει απολεσθεί οικονομικά με τα μνημόνια. Όχι μόνο όμως.
Τα 700.000 ελληνόπουλα που έφυγαν αυτά τα επτά χρόνια της κρίσης- το πιο δυναμικό κοινωνικά κομμάτι μας- είναι απώλεια κυριαρχίας. Η συρρίκνωση του πληθυσμού που υπολογίζεται να μειωθεί στα 8,5εκ. το 2060 – όσοι ήμασταν το 1960 αλλά τώρα πολύ πιο γερασμένοι – είναι απώλεια κυριαρχίας. Η μείωση της αμυντικής μας ικανότητας στο σημερινό γλίσχρο οικονομικό περιβάλλον είναι απώλεια κυριαρχίας.
Δυστυχώς ο κύκλος έχει διαγράψει την πορεία του. Ξεκινήσαμε από το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μια φορτισμένη λόγω της χούντας αλλά και της δεκαετίας του ’60 έννοια, για να περάσουμε στο η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» του ’80, ’90 και ’00. Δυστυχώς δε σταθήκαμε υπεύθυνα στο βάρος αυτής της ευθύνης και επιστρέψαμε στο «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Μόνο που τώρα δεν έχει τη μορφή ένταξης σε μια οικονομική, πολιτική, πολιτισμική οικογένεια. Μας έχουν υποθηκεύσει και τους ανήκουμε.
Ένα εναλλακτικό και συνάμα ρεαλιστικό σχέδιο είναι αναγκαίο. Πρέπει να θέσουμε απέναντι τους εχθρούς της χώρας μας.
- Τη γραφειοκρατία. Σπαταλά καθημερινά την ενέργεια και τις προσπάθειες των νέων, των εργαζομένων, των επαγγελματιών και των επιχειρηματιών. Μόνο οι πολιτικοί κερδίζουν από αυτήν.
- Την υπογεννητικότητα. Δεν έχει καν νόημα η προσπάθεια ανάταξης των οικονομικών της χώρας, όταν η ίδια η χώρα συρρικνώνεται. Αν δε φτιάξουμε ένα περιβάλλον που να μπορεί ο νέος να ζήσει, να προκόψει και να μεγαλώσει τα παιδιά του δε θα βγούμε από το τέλμα.
- Τη διαφθορά. Ο φόρος υποτέλειας που η χώρα μας πληρώνει στον «σατράπη» αυτόν πρέπει να σταματήσει. Καταρρακώνει τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, την ίδια την αξιοπρέπειά μας.
Στο κέντρο των αλλαγών πρέπει να είναι τα ίδια τα κόμματα. Πρέπει να πάψουν να λειτουργούν ως μεταφορείς αιτημάτων για ρουσφέτια και ως στρατοί νομής της εξουσίας. Αν δεν μπει τέλος στο κομματικό κράτος, η χώρα δεν πρόκειται να φύγει μπροστά.
Η ιδεολογία ήταν ως τώρα φύλλο συκής για να δικαιολογήσει το κάθε κόμμα τον αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας. Αυτό ίσως να μην ήταν τόσο φανερό ως τώρα – αν και ο προσεκτικός παρατηρητής θα έβλεπε πως η ΝΔ ομνύοντας στην αξία του ιδιωτικού τομέα διόριζε κατά δεκάδες χιλιάδες στον δημόσιο – έγινε όμως εξόφθαλμα εμφανές με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Από το γεγονός της ίδιας της συγκρότησής αυτής της συγκυβέρνησης μέχρι την μονότονη επίκληση του εκβιασμού των εταίρων για κάθε μέτρο αντίθετο με το τι πρέσβευε ο ΣΥΡΙΖΑ ως τώρα.
Η κατάσταση φτάνει πια στα όρια του κωμικοτραγικού. Ο πρωθυπουργός, από την ηλικία των 15 του ως καταληψίας μέχρι τα 40 του που κατέκτησε την εξουσία, διακήρυττε τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που κάνει σήμερα. Έτσι όμως απαξιώνεται το πολιτικό σύστημα που πλέον μετατρέπεται σε ένα διαγωνισμό ψευτιάς. Δυστυχώς, το βάρος πέφτει στους πολίτες. Που δεν πρέπει να αρκεστούν στη απλή καταγγελία των προβλημάτων τους, πρέπει να επιλέξουν και αυτούς που έχουν την ικανότητα να τα αντιμετωπίσουν, που έχουν προτάσεις και λύσεις, την εντιμότητα να το κάνουν για το δημόσιο συμφέρον και την βούληση να μη σταματήσουν χάριν κανενός.
Η χώρα χρειάζεται τομές. Η χώρα χρειάζεται ρήξεις. Η χώρα χρειάζεται αλλαγές. Η χώρα χρειάζεται χτίσιμο από την αρχή. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται ένα νέο πολιτικό ήθος. Η κουλτούρα της πολιτικής που αποσκοπούσε στον πλουτισμό ή στην επίδειξη εξουσίας πρέπει να αντικατασταθεί από αυτήν της πολιτικής που αποσκοπεί στην προσφορά στον τόπο. Και αυτό μπορούν να το πετύχουν νέοι πολιτικοί που θα βγουν μπροστά και θα κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί. Γιατί και θέλουν και μπορούν.
