Το δημοψήφισμα είναι ομολογία πλήρους αποτυχίας και αδιεξόδου της διαπραγματευτικής τακτικής της κυβέρνησης.
Ο κ. Χάρης Θεοχάρης στη συνεχή ροή προγράμματος του ραδιοφώνου του ΣΚΑΙ δήλωσε πως είναι αξιοθαύμαστη η ψυχραιμία με την οποία οι Έλληνες αντιμετωπίζουν τα πράγματα τόσους μήνες τώρα. Είμαστε ένας λαός που αντέχουμε πολλά και στηρίζουμε τη χώρα μας.
Σε σχέση με τον ELA τόνισε πως τόσο καιρό δίνονταν μια μάχη εκ μέρους του κ. Draghi και του κ. Στουρνάρα ενάντια στα «γεράκια» της ΕΚΤ υπό τον κ. Weidmann. Η ΕΚΤ ερμηνεύοντας διευρυμένα τους κανόνες της στήριζε το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Τυπικά χρησιμοποιούσε το γεγονός ότι υπήρχε πρόγραμμα για να συνεχίζει να παρέχει στήριξη. Αυτό επιτεύχθηκε μέσω της πολιτικής στήριξης που παρέχονταν στην ΕΚΤ για αυτήν την απόφαση. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις αυτή η πολιτική κάλυψη δεν υπάρχει. Επιπροσθέτως, την Τρίτη η χώρα θα βρεθεί εκτός προγράμματος στερώντας από την ΕΚΤ και το τυπικό επιχείρημα που χρησιμοποιούσε ως τώρα. Και είναι ειρωνεία ότι η Ελλάδα γίνεται ο καταλύτης για περαιτέρω ευρωπαϊκή ενοποίηση – δεν θα εκπλαγούμε αν δούμε σύντομα και ευρωομόλογα – χωρίς η ίδια να μπορεί να κερδίσει τίποτα από αυτό.
Από την άλλη έχουμε μια κυβέρνηση που υπό το βάρος της αποτυχίας της αναγκάζεται να πει ψέμματα στον ελληνικό λαό. Το διακύβευμα του δημοψηφίσματος δεν είναι η πρόταση συμφωνίας, που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να είναι στο τραπέζι μετά την Τρίτη, οπότε και λήγει το παρόν πρόγραμμα, αλλά η πορεία της χώρας μας ως μέλος της ευρωζώνης.
Το όχι στην πρόταση είναι το φύλλο συκής της κυβέρνησης ώστε να πάει στη δραχμή. Οι κυβερνώντες κάνουν πως κοιτάνε προς την Ευρώπη, υποκρινόμενοι ότι θα διαπραγματευτούν καλύτερα μετά το όχι, αλλά κάνουν βήματα ολοταχώς προς την αντίθετη κατεύθυνση με προορισμό τη δραχμή και τη ρήξη. Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση προσπαθεί στην πραγματικότητα να υφαρπάξει τη ψήφο του ελληνικού λαού.
Το ναι ή όχι στη λιτότητα που ψευδώς προβάλουν οι κυβερνώντες είναι ουσιαστικά το δίλημμα της δημοσιονομικής λιτότητας έναντι της λιτότητας του υπερπληθωρισμού, το δίλημμα της μείωσης των συντάξεων έναντι της κατάρρευσης των μισθών, συντάξεων και καταθέσεων από το πληθωριστικό νόμισμα.
Δραχμή θα σημαίνει ότι ο πληθωρισμός και η ακρίβεια θα γίνει το αντικείμενο συζήτησης όλων, όπως τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Λόγω αρνητικού εμπορικού ισοζυγίου, δραχμή σημαίνει ότι για κάποιους μήνες θα υπάρχει δελτίο σε μια σειρά από εισαγόμενα προϊόντα, όπως φάρμακα, τρόφιμα και καύσιμα. Και αν σήμερα λόγω της καταστροφικής διαχείρισης εκ μέρους των προηγούμενων κυβερνήσεων ήδη κάποιοι συμπολίτες μας αντιμετωπίζουν αυτές τις συνθήκες, στο απευκταίο σενάριο θα η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού θα αντιμετωπίσει βραχυπρόθεσμα τέτοια προβλήματα. Ο κ. Θεοχάρης υπογράμμισε πως οι συνέπειες μιας πτώχευσης θα ακολουθούν για πολλές δεκαετίες τη χώρα, σημειώνοντας πως ως το 1975 στη χώρα υπήρχε μονοπώλιο στα σπίρτα και στο αλάτι, συνέπεια των ανταλλαγμάτων που δώσαμε από την πτώχευση Τρικούπη το 1893.
Ο Έλληνας πολίτης πρέπει να αποφασίσει με πλήρη επίγνωση στο τι θα του συμβεί. Όμως ο ερασιτεχνισμός της κυβέρνησης στην προκήρυξη του δημοψηφίσματος δεν το επιτρέπει, καθώς ηγεσία και υπηρεσιακοί δεν μπορούν καν να συνεννοηθούν μεταξύ τους για το αν προλαβαίνουν να διεξάγουν το δημοψήφισμα. Επιπλέον υπό το βάρος αυτού του γεγονότος, η κυβέρνηση αλλάζει το νόμο περί δημοψηφίσματος αφού το έχει ήδη προκηρύξει, προσεγγίζοντας επικίνδυνα την εκτροπή, καθώς κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί πως αυτή, με αυτή τη κυβέρνηση δεν θα παρεισφρήσουν διατάξεις στο εν λόγω σχέδιο νόμου που θα βολεύουν τη στόχευση των κυβερνώντων. Πρέπει άμεσα να τοποθετηθούν υπηρεσιακοί υπουργοί εσωτερικών και δικαιοσύνης.
Στη συνέχεια ο κ. Θεοχάρης αναφέρθηκε στο γεγονός ότι οι λανθασμένες δομές και διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης οδηγούν σε αποβιομηχάνιση τεράστιων περιοχών της ηπείρου. Αυτό όμως το διορθώνεις παραμένοντας εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας και όχι βγαίνοντας έξω παρέα με τη Βενεζουέλα, τον Ισημερινό και τη Σομαλία.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα και ο τελευταίος υπερασπιστής της μεταπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντέχει και δεν θέλει να ακολουθεί τους κανόνες της Ευρώπης, επιθυμεί να μοιράζει ψέματα και χαρτονομίσματα-μονόπολη. Επιθυμεί να συνεχίσει να κάνει ρουσφέτια στους φίλους και να ρίχνει το λογαριασμό στους αντιπάλους.
Ο πρωθυπουργός ομολόγησε την πλήρη αποτυχία του και το αδιέξοδο της διαπραγματευτικής του τακτικής. Εκβίασε εκλογές με το επιχείρημα ότι γνωρίζει πως θα διαπραγματευτεί καλύτερα. Πέντε μήνες μετά η πρόταση που φέρνει είναι τόσο κακή που ντρέπεται να τη φέρει στη βουλή. Δυστυχώς, στέλνει τον λογαριασμό στους πολίτες προσπαθώντας απεγνωσμένα να βγάλει την ευθύνη από πάνω του.
Φυσικά ήταν εγκληματικές και οι προηγούμενες κυβερνήσεις γιατί δεν έκλεισαν την αξιολόγηση το 2014. Με 1,5 ως 2 δις μέτρα θα μπορούσε να έχει επιτευχθεί. Οι προηγούμενη κυβέρνηση έριξε τον Παπαδήμο για μέτρα 5 δις, και πήρε μετά τις εκλογές 13 δις μέτρα. Ο κ. Τσίπρας έριξε την κυβέρνηση για μέτρα ύψους 2 δις, ώστε να φέρει μέτρα 8, κοστίζοντας 6 δις επιπλέον στον ελληνικό λαό. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι καρμπόν της προηγούμενης.
Υπάρχουν, λοιπόν, δύο δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσει μια κυβέρνηση. Ο πρώτος είναι με ψέμματα και στους 6 μήνες να έρθει αντιμέτωπη με αυτά. Ο κ Παπανδρέου βγήκε με το λεφτά υπάρχουν και σε 6 μήνες έφερε το μνημόνιο. Ο κ. Σαμαράς βγήκε με τα Ζάππεια και σε 6 μήνες πήρε 13 δις μέτρα. Ο κ. Τσίπρας, το ίδιο, βγήκε σκίζοντας τα μνημόνια και σε 6 μήνες υπέγραψε 47 σελίδες μνημόνια εσωτερικού.
Ο κ. Τσίπρας όμως παίρνει μια συνειδητή απόφαση να μην συνεχίσει στο δρόμο των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά να ακολουθήσει το δρόμο προς τη δραχμή, ώστε να μπορεί να αναπαράγει τα ψέματα της μεταπολίτευσης, του διορισμούς, τα ρουσφέτια.
Και πράγματι υπάρχει το λόμπι της δραχμής το οποίο στηρίζει αυτό το σενάριο. Υπάρχει το εσωτερικό λόμπι της δραχμής, στο οποίο ανήκουν όσοι έχουν δάνεια στη χώρα και καταθέσεις εκτός. Με μια μετατροπή των δανείων σε εθνικό νόμισμα θα μπορέσουν να τα αποπληρώσουν πολύ φθηνά και να παραμείνουν ως η μόνη επιχειρηματική τάξη της χώρας για τα επόμενα χρόνια. Έχουμε και το εξωτερικό λόμπι της δραχμής, στο οποίο ανήκουν όσοι διεθνείς επενδυτές έχουν ποντάρει στην πτώχευση της χώρας και στην έξοδό της από το ευρώ. Και φυσικά υπάρχουν και οι ιδεολόγοι, που πραγματικά πιστεύουν στις προοπτικές της δραχμής και οι οποίοι παίζουν το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου», λειτουργώντας ως επικοινωνιακά εργαλεία των προηγούμενων.
Ο άλλος δρόμος που υπάρχει για τη χώρα είναι αυτός της εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης με ανθρώπους κοινής αποδοχής, τους οποίους δεν θα μπορούν να πετάξουν εκτός των συνεδριάσεων του eurogroup. Είναι ο δρόμος που θα πείσει τους εταίρους για την ύπαρξη κυβέρνησης με μεταρρυθμιστική διάθεση. Η χώρα χρειάζεται μια σοβαρή και αποφασισμένη κυβέρνηση αλλαγών ενάντια στην αδικία. Σήμερα, επιδοτείται με 24000 κάθε χρόνο, κάθε συνταξιούχος των ευγενών ταμείων των ΔΕΚΟ και με 2400 κάθε συνταξιούχος του ΙΚΑ. Η κυβέρνηση προτιμάει να αυξήσει τις εισφορές των νέων παιδιών παρά να σταματήσει τις αδικίες στις συντάξεις. Κλέβει το φαΐ από το παιδί για να ταΐσει τον πατέρα.
Χρειάζεται μια κυβέρνηση να διαπραγματευτεί και να κερδίσει ρεαλιστικά: Αγορά όλου του υπόλοιπου χρέους, όπως της ΕΚΤ, του ΔΝΤ κτλ, από τον ESM, 5ετή περίοδο χάριτος από τοκοχρεολύσια ώστε τα πρωτογενή πλεονάσματα να πάνε στην πραγματική οικονομία. Σε αντάλλαγμα, πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων για τόνωση της ανταγωνιστικότητας. Επανεπένδυση όλων των ωφελειών από τα παραπάνω στην ελληνική κοινωνία και οικονομία με στόχο την ανάπτυξη, όχι στις αποπληρωμές δανειστών. Αποπληρωμή μετά την 5ετία, ανάλογα με την ανάπτυξη, ώστε να βοηθηθούμε στη δύσκολη στιγμή, και να αναγνωριστεί η αλληλεγγύη των εταίρων. Σχέδιο αλλαγών στην Ευρωπαϊκή Οικονομική διακυβέρνηση, ώστε να υπάρξει εκδημοκρατισμός χωρίς να πνίγεται η φωνή των μικρών κρατών. Πάνω από όλα όμως πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των εταίρων ότι έχουμε σοβαρό πρόγραμμα το οποίο και θα εφαρμόσουμε.
