Το Πάρκο Τρίτση αποτελεί μοναδικής περιβαλλοντικής αξίας χώρο πρασίνου για το λεκανοπέδιο Αττικής. Τα 1200 στρέμματα του πάρκου μαζί με τα 5200 στρέμματα του Ελληνικού μπορούν να αποτελέσουν τους πυλώνες μιας μητροπολιτικής στρατηγικής πρασίνου που θα αλλάξουν σημαντικά το περιβαλλοντικό αποτύπωμα της πρωτεύουσας και την ποιότητα ζωής σε αυτήν.
Αντί για αυτό στην περίπτωση του Πάρκου Τρίτση βλέπουμε όλες τις κακοδαιμονίες της ελληνικής Πολιτείας – διαδοχικές δημιουργίες αποτυχημένων δομών, έλλειψη σχεδίου βιώσιμης χρηματοδότησης, συσσώρευση χρεών, εγκατάλειψη και απαξίωση του δημόσιου χώρου, περιβαλλοντική καταστροφή. Στους απλήρωτους εργαζομένους, στα χρέη προς ΕΥΔΑΠ και ΔΕΗ, προστίθενται η ολική καταστροφή και αποξήρανση των λιμνών και του καναλιού του Πάρκου, η ασάφεια και η αναβλητικότητα ως προς το καθεστώς διαχείρισης, ο αυξημένος κίνδυνος πυρκαϊάς και η μετατροπή των λίγων δομημένων χώρων χαμηλής όχλησης σε εστίες μόλυνσης. Πρόσφατη αυτοψία μάλιστα της ορνιθολογικής εταιρείας διαπίστωσε την έκταση της περιβαλλοντικής καταστροφής, την πλήρη αποξήρανση των λιμνών και του καναλιού του Πάρκου και το πλήθος των νεκρών ζώων. Σε αυτές τις συνθήκες χωρίς την εύρεση λειτουργικής λύσης για το πάρκο η περιβαλλοντική αποκατάστασή του γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Η ανακοίνωση του Υπουργού Περιβάλλοντος για την κατάθεση τροπολογίας, η οποία θα προβλέπει τη δημιουργία ενός νέου Οργανισμού, που θα έχει την υποχρέωση να οργανώσει ένα master plan βιωσιμότητας, δεν μας καθησυχάζει γιατί αφενός η συνεχής δημιουργία δομών είναι το πέπλο που χρησιμοποιεί η ελληνική δημόσια διοίκηση για να καλύψει τις αμαρτίες της ενώ από την άλλη η συγκεκριμένη Κυβέρνηση έχει αποδείξει πως και στα θέματα αστικού περιβάλλοντος λειτουργεί οπορτουνιστικά. Οι προ ολίγων μηνών συζητήσεις για εγκατάσταση χώρου φιλοξενίας προσφύγων στο Πάρκο Τρίτση αποτελεί περίτρανη απόδειξη αυτού του δεδομένου. Το μόνο που απομένει να ακούσουμε από τα στόματα των κυβερνώντων είναι προτάσεις για τη δημιουργία σταθμών διαχωρισμού και μεταφόρτωσης απορριμμάτων όπως και στην περίπτωση του Ελληνικού.
