Συνέντευξη του Χάρη Θεοχάρη, βουλευτής Β’ Αθηνών του Ποταμιού στον Φίλιππο Δεργιαδέ
Ο πρώην γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων είναι ένας νέος πολιτικός, που κατά γενική ομολογία δεν φοβάται να πει ευθέως τη γνώμη του. Μερικές φορές δεν είναι αρεστός, αλλά εκ των πραγμάτων αν μη τι άλλο είναι χρήσιμος. Ασκεί κριτική στον Στ. Θεοδωράκη, διαφωνεί με το σχέδιο συμμαχίας με το ΠΑΣΟΚ και ζητά διαδικασίες κοινωνίας, ενώ για την αξιολόγηση τονίζει πως είναι κορυφαίο ζήτημα η ολοκλήρωσή της. Όσο για το προσφυγικό, προτείνει καλύτερη και πιο σφιχτή διαχείριση και αλήθειες στον ελληνικό λαό για την παρουσία των προσφύγων στη χώρα.
Κύριε Θεοχάρη, η τελευταία δημοσκόπηση κατέγραψε το κόμμα σας γύρω στο 1,8%. Το συνέδριό σας προφανώς δεν έδωσε απαντήσεις. Τι φταίει που το Ποτάμι χάνει τη ροή του; Είναι θέμα ηγεσίας, στρατηγικής, οργάνωσης;
Στην ομιλία μου στο συνέδριο αναφέρθηκα στην ανάγκη επανίδρυσης του Κινήματος και στην ανάγκη επανασύνδεσής του με την κοινωνία, στην ανάγκη να φέρουμε πίσω αυτούς που μας γύρισαν την πλάτη.Επισήμανα ακόμα ότι το Ποτάμι πρέπει να έχει ένα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα απέναντι στις καταστροφικές πολιτικές της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου. Αντί για αυτό, δίνουμε και πάλι ένα θολό μήνυμα:Κάνουμε αντιπολίτευση από τη μία, αλλά στηρίζουμε για παράδειγμα τον κ. Μουζάλα, δίνοντας την αίσθηση ότι είμαστε πρόθυμοι να στηρίξουμε την κυβέρνηση. O στόχος σε κάθε περίπτωση δεν είναι η πολιτική επιβεβαίωση του καθενός μας. Στόχος είναι να είμαστε ένα Κίνημα ωφέλιμο για τη χώρα, ένα Κίνημα ικανό να ανταποκριθεί στις νέες πολιτικές συνθήκες.
Πριν από λίγες ημέρες μιλήσατε για το μεγάλο πολιτικό σχηματισμό της κεντροαριστεράς. Πώς αντιμετωπίζετε την πρόταση της κ. Γεννηματά που μιλάει για ομοσπονδία της κεντροαριστεράς, με δεδομένο ότι συνάδελφοί σας, όπως ο κ. Λυκούδης, επιθυμούν το
διά λογο;
Όλοι συμφωνούμε ότι το πολιτικό σύστημα χρειάζεται ένα μεγάλο πολιτικό σχηματισμό που θα εκφράζει το ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό κέντρο και θα εξισορροπεί το πολιτικό σκηνικό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.Σε καμία περίπτωση όμως δεν πιστεύω ότι οι μεγάλες συμμαχίες δημιουργούνται μέσα από το παρασκήνιο και τις μυστικές διαπραγματεύσεις. Οι μεγάλες συμμαχίες δημιουργούνται μέσα από τη ζύμωση της ίδιας της κοινωνίας, από τις ανάγκες των πολιτών να βρουν πολιτική έκφραση. Δεν είναι αυτό που μας λείπει, μια συμφωνία Γεννηματά – Θεοδωράκη – Παπανδρέου, αλλά μια κοινωνική συμφωνία εκείνων που έχουν τις ίδιες αγωνίες, τους ίδιους προβληματισμούς και τα ίδια οράματα. Από τους πολίτες και ιδιαίτερα τις νεότερες γενιές θα ξεκινήσει η ζύμωση και θα καταλήξει στις ηγεσίες, όχι το αντίστροφο.
Εσείς έχετε προτείνει νέο κόμμα με εκλογή αρχηγού από τη βάση, ενώ το κόμμα σας προτείνει το «κοινοβούλιο του κέντρου». Όλα αυτά δεν είναι λίγο θολά, ενώ ο χώρος είναι συρρικνωμένος και δέχεται πιέσεις από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ;
Συμφωνώ ότι ο χώρος είναι συρρικνωμένος και δέχεται πιέσεις από τα δύο κόμματα εξουσίας, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Και αυτή είναι και η μεγάλη μου αγωνία. Μη συνθλιφθεί κάτω από συνθήκες ακραίας πόλωσης. Γι’ αυτό είναι άμεση και επιτακτική η ανάγκη σχηματισμού ενός μεγάλου φορέα που θα συνενώσει τις κεντρώες ριζοσπαστικές δυνάμεις και- γιατί όχι- η εκλογή του ηγέτη αυτού του μεγάλου πολιτικού σχηματισμού να γίνει από τη βάση, από τους πολίτες. Αυτό δεν είναι απαραίτητη συνθήκη, όμως είναι μία από τις δύο διαδικασίες επανασύνδεσης με τη βάση. Η άλλη θα ήταν η ενεργοποίηση νέων ανθρώπων πανελλαδικά στο πλαίσιο του νέου και μεγάλου σχηματισμού.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι μέχρι τις 22 Απριλίου θα υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές. Το Ποτάμι ψήφισε το τρίτο μνημόνιο και είπε ναι στα νέα μέτρα. Υπάρχει άλλος δρόμος εκτόςμνημονίων;
Είναι εξαιρετικά σημαντικό για τη χώρα να κλείσει η πρώτη αξιολόγηση. Η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και πρέπει να κάνει προτάσεις που θα αποτελέσουν τη βάση μιας συμφωνίας. Από την άλλη και οι Ευρωπαίοι οφείλουν να βοηθήσουν, παρέχοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση.
Το ζήτημα είναι πως λόγω καθυστερήσεων και οπισθοδρομήσεων φοβάμαι πως ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Το ΔΝΤ είναι το μόνο που το καταλαβαίνει αυτό και πιέζει για ελάφρυνση μέτρων και πρόσθετη χρηματοδότηση. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει μια ικανή κυβέρνηση που έχει εμπνεύσει εμπιστοσύνη στο εσωτερικό και στο εξωτερικό είναι να υλοποιήσει όλες τις μεταρρυθμίσεις με αντάλλαγμα το πάγωμα των δημοσιονομικών μέτρων που πια δεν αντέχει ο μικρομεσαίος έλληνας φορολογούμενος. Αντί για αυτό, τι έχουμε; Η αξιολόγηση που δεν τελειώνει ποτέ και οι πολιτικές παλινωδίες αποκλείουν κάθε επένδυση. Οι θυσίες των Ελλήνων από περικοπές μισθών, αύξηση της φορολογίας, απώλειας θέσεων εργασίας πηγαίνουν χαμένες.
Αν υπάρξει η κυβέρνηση των ειδικών που προτείνει το Ποτάμι ή κάποιο οικουμενικό κυβερνητικό σχήμα, δεν θα υπάρξουν μέτρα; Θα σωθούν οι συντάξεις και οι μισθωτοί και επαγγελματίες από τη φοροκαταιγίδα;
Με δεδομένη την έλλειψη συναίνεσης, θεωρώ δύσκολο το ενδεχόμενο συγκρότησης οικουμενικής κυβέρνησης. Ακόμα και αν συνέβαινε αυτό, θα έπρεπε να έχουμε υπόψη μας ότι η χώρα και η οικονομία έχουν ανάγκη μιας κυβέρνησης που θα παίρνει αποφάσεις, θα δίνει λύσεις στα προβλήματα, θα προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και όχι μία κυβέρνηση όμηρο των κομμάτων που θα τη συγκροτούν. Οι συντάξεις φοβάμαι πια ότι θα πρέπει να κοπούν σε μικρό ή λίγο μεγαλύτερο βαθμό. Όμως το κυριότερο είναι το ζήτημα της δικαιοσύνης των περικοπών. Π.χ. Είναι το ίδιο 1.500 ευρώ σύνταξη στα 70 από τα 65 και το ίδιο 1.500 ευρώ στα 70 από τα 55; Όχι βέβαια. Φοβάμαι όμως πως μας κυβερνά η αναίσθητη αριστερά.
Ανάγκη για ένα δόγμα ασφαλείας
Πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε το προσφυγικό, ιδίως τώρα που επιβαρύνεται και από το κλίμα επιφυλάξεων και καχυποψίας λόγω των τρομοκρατικών επιθέσεων στις Βρυξέλλες; Πού πρέπει να δοθεί το βάρος;
Μόνο οι συντονισμένες ενέργειες και η διεθνής συνεργασία και αλληλεγγύη μπορεί να είναι η απάντηση στην τρομοκρατία. Είναι ολοφάνερο πως βρισκόμαστε ήδη σε μια επικίνδυνη παγκόσμια ασταθή ισορροπία, η οποία δείχνει σημάδια αποσταθεροποίησης. Η Ευρώπη από τη μια δεν μπορεί να παριστάνει την ξαφνιασμένη. Η χώρα μας από την άλλη δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από τις παραδοσιακές καλές σχέσεις με τις αραβικές χώρες ή το μικρό της μέγεθος, για να αποφύγει τέτοια χτυπήματα. Είναι σημαντικό να αποκτήσουμε επιτέλους δόγμα ασφαλείας και κυρίως να το υλοποιήσουμε επιχειρησιακά. Και φυσικά θα πρέπει να βελτιωθεί τάχιστα η υλοποίηση της διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών, και για λόγους ανθρωπιστικούς αλλά και για λόγους ασφάλειας. Η καλύτερη διαχείριση που θα εξαλείψει τις εικόνες της ντροπής θα μειώσει τη δυσαρέσκεια που γεννά την τρομοκρατία αλλά και θα διασφαλίσει καλύτερο έλεγχο ενάντια σε τρομοκράτες στα σύνορά μας.
