Φίλες και φίλοι,
Το 2014,
όσο ήμουν Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων,
βρέθηκα μπροστά σε μία από τις δυσκολότερες αποφάσεις στη ζωή μου.
Τετάρτη μεσημέρι με καλεί ο τότε υπουργός Γιάννης Στουρνάρας στο γραφείο του. «Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες δε μπορούμε να συνεχίσουμε όπως πριν. Πρέπει κάτι να κάνουμε», μου λέει.
Περπατώντας στον διάδρομο του 6ου ορόφου της οδού Νίκης, που ενώνει το γραφείο του ΓΓ με το γραφείο του υπουργού, θέλω να σας πω ―
και είναι η πρώτη φορά που το λέω δημόσια ―
ότι πόνεσα, όσο ποτέ ως τότε, και πάλεψα μέσα μου για την τελική απόφαση.
Τεράστιο το δίλημμα!
Να συνεχίσω να κάνω κάτι που μου άρεσε πραγματικά χωρίς όμως τις προϋποθέσεις που θα το έκαναν επιτυχημένο
ή
να φύγω για να παραμείνω συνεπής με τα πιστεύω μου και τους λόγους που με είχαν κάνει να αναλάβω τη συγκεκριμένη θέση.
Την επόμενη ημέρα υπέβαλα την παραίτησή μου.
Από τότε συνεχίζω να αντιμετωπίζω διλήμματα και
να θέτω ερωτήματα στον εαυτό μου, ξανά και ξανά σχετικά με τον ρόλο μου ως βουλευτής, ειδικά ως ανεξάρτητος από το 2016 και μετά.
Τα ερωτήματα πολλά, και το βασικότερο όλων:
Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να προσφέρει στους συμπολίτες του και να αλλάξει πράγματα και καταστάσεις ένας ανεξάρτητος βουλευτής;
Πιστεύω ότι ανέδειξα την ανάγκη για ανεξαρτησία στη σκέψη.
Ο ανεξάρτητος βουλευτής μπορεί να στηρίζει δίκαιους αγώνες. Πήγα στο δικαστήριο μαζί με τους εργαζόμενους των Λιπασμάτων Καβάλας και μίλησα στη Βουλή όταν κανείς δεν ήθελε να τους δει.
Οι εργαζόμενοι κέρδισαν τα δικαστήρια και επιστρέφουν στη δουλειά τους.
Ο ανεξάρτητος βουλευτής μπορεί να αποκαλύπτει στη Βουλή, κόντρα και στην αντιπολίτευση, ότι η κυβέρνηση πήρε το μέρισμα από τα λεφτά των πιο φτωχών της κοινωνίας, των ανέργων και των αναξιοπαθούντων και το δίνει σε ανθρώπους με μεγαλύτερα εισοδήματα.
Επιβεβαιώθηκα από ξένους αξιωματούχους και από το ανανεωμένο μνημόνιο που δημοσιεύθηκε.
Ο ανεξάρτητος βουλευτής μπορεί να ψηφίζει μόνος, κόντρα σε όλους, τη διάταξη για τις απεργίες δείχνοντας στην πράξη τι σημαίνει το ότι έχει παρέλθει η ώρα των συμβιβασμών, ενώ η αντιπολίτευση πρόβαλε διάφορες δικαιολογίες για να την καταψηφίσει.
Είδατε την καθολική αναγνώριση της ξεκάθαρης στάσης μου.
Τώρα όμως είμαστε όλοι μπροστά σε μια απόφαση:
Καλούμαστε να προσφέρουμε στη χώρα και
πρέπει να αποφασίσουμε με ποιον τρόπο.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο μεταίχμιο μεγάλων πολιτικών αλλαγών.
Και μιλώ μόνο για πολιτικές αλλαγές, καθώς έχουν ήδη συμβεί κοσμογονικές κοινωνικοοικονομικές αλλαγές ως αποτέλεσμα της πτώχευσης.
Οι πολίτες έχουν αλλάξει ριζικά τη ζωή τους.
Ο φίλος μου ο Νίκος στο τεχνικό γραφείο αναγκάζεται να μην εισπράττει τον δικό του μισθό για να μην κάνει απολύσεις και να μείνει όρθιος μέσα στην κρίση.
Ο Άκης, μάστορας στα ελαστικά και πρόεδρος σε τοπικό αθλητικό σωματείο, δίνει όσα μπορεί για το δάνειο του σπιτιού του και δουλεύει κάθε αργία του χρόνου ακόμη και μαύρα για να εξασφαλίσει το φαγητό και τα βιβλία της δωδεκάχρονης κόρης του. Για εισφορές δικές του, ούτε λόγος φυσικά.
Η Μαίρη, μετά το μεταπτυχιακό της, αποφάσισε να μείνει στο Λονδίνο, δουλεύει δοκιμαστικά για έξι μήνες και τώρα της κάνουν και πρόταση να τη μονιμοποιήσουν. Της λείπουν οι γονείς της, αλλά νιώθει δυνατή επειδή δεν τους επιβαρύνει.
Και τόσοι άλλοι!
Τους ξέρετε.
Τους ξέρουμε.
Είναι συγγενείς, γείτονες, φίλοι μας.
Φίλες και φίλοι,
Πολλοί με ρωτάνε, πολλοί με ρωτάτε:
Τέλειωσε η κρίση;
Φτάσαμε στο τέρμα;
Δημοσιονομικά έχουν γίνει πάρα πολλά.
Η λιτότητα όμως παραμένει και αφαιρεί ρευστότητα από την οικονομία για να ξεπληρώνουμε τα δανεικά.
Η στροφή προς τις εξαγωγές είναι υπαρκτή αν και αναιμική.
Η μεσαία τάξη, αλλά με τον ΣΥΡΙΖΑ και οι φτωχοί, έχουν πληρώσει τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Τι λείπει από τη χώρα λοιπόν;
Γιατί δεν ανοίγει τα φτερά της;
Διότι λείπει ο μετασχηματισμός του πολιτικού συστήματος.
Αυτή είναι η τελευταία προϋπόθεση για να ανοίξουμε τα κεφάλαια του 21ου αιώνα για τη χώρα μας.
Αυτό δίνει την αφορμή για το δεύτερο ερώτημα που μου κάνετε συχνά:
Θα παραμείνεις στην πολιτική;
Πού θα πας;
Ποια θα είναι η πολιτική σου στέγη;
Το ίδιο ερώτημα απασχολεί κι εμένα όσο έντονα με απασχολούσε το δίλημμα που αντιμετώπισα ως ΓΓ το καλοκαίρι του 2014.
Για να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα πρέπει πρώτα να απαντήσω στο εξής:
Τι χρειάζεται σήμερα να αλλάξει στο πολιτικό μας σύστημα;
Πρώτον, να μπει τέλος στην υποκρισία.
Η αντιπολίτευση που κυβέρνησε 40 χρόνια πτώχευσε τη χώρα. Μιλάει για αλήθειες χωρίς να έχει ζητήσει συγγνώμη για τα δικά της λάθη.
Η κυβέρνηση, εκτέλεσε ένα μακιαβελικό σχέδιο.
Χτύπησε τους φτωχούς για να κλείσει τις δημοσιονομικές τρύπες. Σκότωσε το κίνημα «δεν πληρώνω» με τους πλειστηριασμούς για να ομαλοποιήσει τις πληρωμές.
Ταπείνωσε τους αγανακτισμένους με το δημοψήφισμα για να περνάει τα μέτρα χωρίς αντιδράσεις.
Δεύτερον, να χτίσουμε γέφυρες συναίνεσης και σύνθεσης.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, γνήσια τέκνα του δικομματισμού που μας έφερε εδώ, σπέρνουν τη διχόνοια με την αφήγηση μιας καταστροφής που όμως φέρνουν πάντα κάποιοι άλλοι.
Τρίτον, να δώσουμε όραμα στον κόσμο.
Φίλες και φίλοι,
Ο ορίζοντας των αναγκαίων αλλαγών τοποθετείται από τις επόμενες εκλογές και για μια τετραετία, μέχρι το 2023.
Τότε θα τεθούν οι βάσεις για τις επόμενες δεκαετίες.
Και για να κερδίσουμε τη μάχη του 2023 πρέπει να προετοιμαστούμε τώρα.
-
- Είναι η μάχη υπέρ του νοικοκύρη που έγινε νεόπτωχος και παίρνει φαγητό από τα συσσίτια.
- Είναι η μάχη υπέρ του ελεύθερου επαγγελματία που δίνει αγώνα για να είναι συνεπής προς την εφορία στο τέλος του μήνα.
- Είναι η μάχη υπέρ του άνεργου που δε βρίσκει δουλειά.
- Είναι η μάχη υπέρ του εργαζόμενου που δεν του κολλάνε ένσημα.
- Είναι η μάχη υπέρ του νέου που δε μπορεί να κάνει όνειρα για τη ζωή του.
- Είναι η μάχη υπέρ του επιχειρηματία που δε μπορεί να προκόψει όσο και να δουλεύει.
- Είναι η μάχη υπέρ του δημοσίου υπαλλήλου που, όσο ευσυνείδητος και να είναι, κατηγορείται για τεμπελιά και διαφθορά.
Είναι η μάχη υπέρ του συνταξιούχου που δεν μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Η τραγικότητα της κατάστασης είναι ότι η χώρα μας οδηγείται προς ένα μοντέλο που ήδη πεθαίνει στον Δυτικό κόσμο.
Όμως, αν θέλουμε να συνομιλήσουμε με τις δυνάμεις της αναγέννησης όπως τον Μακρόν,
πρέπει να σταματήσουμε να δημιουργούμε προβλήματα και να εξαπολύουμε απειλές
και να ξεκινήσουμε να προσφέρουμε λύσεις και συναινετικές συνθέσεις.
Δυστυχώς στις μέρες μας οι φωνές που ακούγονται είναι της Δεξιάς και της Αριστεράς, και θα έλεγα της άκρας Δεξιάς και της άκρας Αριστεράς.
Όμως αυτές οι φωνές δεν προσφέρουν λύσεις, ξέρουν να κραυγάζουν, αλλά λύσεις δεν προσφέρουν.
Η τεχνολογία και η παγκοσμιοποίηση έφεραν την παγκόσμια αστάθεια που επιβάλλει νέες ιδέες και σκέψεις.
4η τεχνολογική επανάσταση, καθολικό βασικό εισόδημα, αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής των offshore, μετανάστευση, κλιματική αλλαγή, ευελιξία στην αγορά εργασίας,
διαφάνεια και προστασία του περιβάλλοντος,
είναι λίγα μόνο από τα ζητήματα που απαιτούν αντιμετώπιση σε υπερεθνικό, ενδεχομένως, επίπεδο.
Γι’ αυτό η χώρα χρειάζεται μια νεότερη γενιά να πάρει τη σκυτάλη.
Δε μιλάω μόνο για την ηλικία αλλά και για τον τρόπο σκέψης.
Τη νέα χρονιά σας ζητώ
να συμβάλουμε όλοι μαζί στη ριζική και ουσιαστική ανανέωση,
ο καθένας με τον τρόπο του.
Να ενώσουμε δυνάμεις και φωνές.
Να διαδώσουμε προτάσεις και ιδέες.
Να οργανώσουμε και να οργανωθούμε.
Όλοι μαζί!
Επειδή, το πολιτικό σύστημα δεν αλλάζει μόνο του νοοτροπία,
πρέπει εμείς να επιβάλλουμε την αλλαγή.
Επειδή, τα πολιτικά κόμματα δεν έχουν πια ιδέες,
πρέπει εμείς να τους τις εμπνεύσουμε.
Επειδή, το πολιτικό προσωπικό που έχει κλείσει τον κύκλο του δεν θα δώσει χώρο σε νεότερους,
πρέπει εμείς να τον διεκδικήσουμε.
Φίλες και φίλοι,
Η εμπειρία μου το 2014 μου έμαθε πολλά και μου αποκάλυψε ένα:
Από την κρίση δε θα βγούμε αν δεν επιτρέψει το πολιτικό σύστημα στο δημόσιο να ανασάνει και αν δεν αξιοποιήσει το δημόσιο την ανάσα αυτή για να υπηρετήσει τους αδύναμους πολίτες και να επιτρέψει στην ιδιωτική οικονομία να παράξει ευημερία για όλους.
Γι’ αυτό μπήκα στην πολιτική και αυτόν τον στόχο θα συνεχίσω να υπηρετώ.
Και με αυτόν τον σκοπό, φέτος θα υποβάλω στο δημόσιο διάλογο
πραγματικά ενωτικές και ριζικά ανανεωτικές προτάσεις.
Γι’ αυτό τον σκοπό
ζητώ την ενεργή συμμετοχή όλων σας.
Θα συνεργαστούμε με ιντιστούτα σκέψης, όπως το Διανέοσις, με το οποίο επικαιροποιήσαμε την πρόταση για την οικονομία που είχαμε συντάξει με τον Νίκο Χριστοδουλάκη και τον Μιλτιάδη Νεκτάριο.
Ελάτε στο Royal Olympic στις 7 Φεβρουαρίου για να την ακούσετε.
Θα παρουσιάσουμε κι άλλες πολιτικές προτάσεις για να βγούμε πραγματικά από την κρίση.
Σας καλώ να βοηθήσετε εσείς και οι φίλοι σας στους τομείς εξειδίκευσής σας.
Μαζί θα διαδώσουμε όλοι και παντού το μήνυμα ότι τα κόμματα,
όπως είναι σήμερα,
δεν καλύπτουν τις ανάγκες των πολιτών.
Μαζί και συντεταγμένα μπορούμε ευκολότερα να ζητήσουμε και
να υλοποιήσουμε τις αναγκαίες προσαρμογές.
Μαζί.
Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που με τιμάτε με την παρουσία σας.
Καλή χρονιά σε όλους και όλες με υγεία, αισιοδοξία, τύχη και ευημερία.
