Προσπαθώ όσο πιο συχνά μπορώ να βρίσκομαι σε δομές φροντίδας συνανθρώπων μας με ειδικές ανάγκες. Σκέφτομαι ότι η έκφραση «ειδικές δεξιότητες» δεν είναι απλώς ένας ευφημισμός, μια επίδειξη πολιτικής ορθότητας. Μπορώ να πω ότι είναι αναζωογονητικό, με κάνει να νιώθω περισσότερο άνθρωπος όταν συζητώ με ανθρώπους που τυπικά κατατάσσονται στην κατηγορία ΑμΕΑ.
Για παράδειγμα, στο καφέ «Το Παρεάκι» που έχει δημιουργήσει η ανεξάρτητη ΚοινΣΕπ (Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση) για την επανένταξη ΑμΕΑ υπό την αιγίδα του ΚΕΕΠΕΑ (Κέντρο Ειδικής Εκπαίδευσης Παιδιών με Ειδικές Ανάγκες) «Ορίζοντες» στον Άγιο Δημήτριο, είχα μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση και έμαθα πολλά. Όχι μόνο για τα προβλήματα αποκλεισμού που αντιμετωπίζουν οι ωφελούμενοι από τη συγκεκριμένη δομή, αλλά και γενικότερα, για το πώς βλέπουν τον κόσμο και τι τους απασχολεί.
Με τον αντιπρόεδρο Αναστάσιο Κατσουλάκο, την ταμία Σοφία Κουσκουλή, το μέλος του ΔΣ Θανάση Γαβρόγο, αλλά κυρίως με τη Σήλια, ένα υπέροχο κορίτσι ΑμΕΑ, μιλήσαμε για το μεγάλο όραμά τους: Το να δημιουργήσουν ένα στέκι ανοιχτό σε όλους, με προγράμματα στήριξης συγκεκριμένης διάρκειας και τελικό στόχο την επανένταξη ατόμων με αναπηρία στην αγορά εργασίας. Όπως τόνισα και επί τόπου, σκοπεύω να βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις για την εκπλήρωση αυτού του ονείρου.
