Τα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αξιωματική αντιπολίτευση αλλά κυρίως οι έξι μήνες διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν χαρακτηριστεί από δακρύβρεχτες διακηρύξεις για την καταπολέμηση της διαφθοράς αλλά και για το ότι θα μπορούσαμε να αποφύγουμε όλα τα επώδυνα μέτρα αν είχαμε καταφέρει να την καταπολεμήσουμε μαζί με τη φοροδιαφυγή.
Αφήνω στην άκρη το γεγονός πως δεν μπορούμε -ακόμη και αν εξαλείψουμε τα φαινόμενα αυτά- να αποφύγουμε π.χ. την εξισορρόπηση των χρόνιων ανισορροπιών του ασφαλιστικού μας συστήματος.
Αφήνω στην άκρη το γεγονός πως δεν υπάρχει καμιά χώρα στον κόσμο που να ξέρανε τη λίμνη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής και δε γίνεται να το κάνουμε εμείς.
Αφήνω στην άκρη το γεγονός πως ένα ελάχιστο επίπεδο φοροδιαφυγής είναι επιθυμητό γιατί η καταπολέμησή του υπονοεί μεθόδους απολυταρχικής καταπίεσης αλλά και επιτρέπει οριακές στρατηγικές επιβίωσης κάποιων συμπολιτών μας που βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Αφήνω στην άκρη το γεγονός, πως έξι μήνες δεν είδαμε καμία πρόοδο στον τομέα αυτό.
Αντίθετα είδαμε διακηρύξεις για την εντιμότητα της Αριστεράς, θεσμικές οπισθοδρομήσεις με μείωση των ελέγχων και των κριτηρίων επιλογής π.χ. προσώπων σε θέσεις ευθύνης, αλλά και αντεπιθέσεις αντί εξηγήσεων όταν Υπουργοί εκ πρώτης όψεως φαίνεται να έχουν δώσει εσωτερική πληροφόρηση σε συγγενείς τους. Θα ήθελα να εστιάσω στο ζήτημα της διαχειριστικής αποτελεσματικότητας. Για να το πούμε απλά, το να πληρώσεις ένα ανταλλακτικό αυτοκινήτου για καινούργιο ενώ είναι μεταχειρισμένο, δεν είναι το ίδιο με το να τρακάρεις στον τοίχο το αυτοκίνητό σου. Στην δεύτερη περίπτωση η ζημιά είναι άλλης τάξης μεγέθους και φυσικά, θα πονέσει πολύ περισσότερο το πορτοφόλι σου.Η κυβέρνηση είναι ανίκανη να κυβερνήσει έστω στοιχειωδώς. Από τα χαμένα €1,5 δισ., χρήματα του ΕΣΠΑ που η ολιγωρία της έφερε, μέχρι την υστέρηση €2,4 δισ. στα φορολογικά έσοδα του εξαμήνου, η διάλυση και η αναβλητικότητα στις αποφάσεις είναι φανερή.
Δύο παραδείγματα της καταστροφής που η πολιτική της κυβέρνησης έχει επιφέρει ξεχωρίζουν: αναφέρομαι στους ελέγχους στις κινήσεις κεφαλαίων (ελέω δημοψηφίσματος) αλλά και στην απερισκεψία να αφήσει το πρόγραμμα στήριξης να λήξει στις 30 Ιουνίου.
Η απαξίωση των τραπεζών και της οικονομίας για έξι μήνες με αποκορύφωμα τους ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων έχουν φέρει τις τράπεζες σε διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης. Σε τέτοια περίπτωση, οι πρώτοι που πληρώνουν είναι οι παλαιοί μέτοχοι. Στην περίπτωσή μας πρώτος πρώτος μέτοχος είναι το δημόσιο (το ΤΧΣ). Η αξία που καταστράφηκε σωρευτικά είναι της τάξης των 17 δισ. Για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, η αξία είχε ήδη απομειωθεί σε 11,6 δισ. στο τέλος του προηγούμενου έτους. Χάσαμε δηλαδή €11,6 δισ. από τις πράξεις αυτής της κυβέρνησης. Αν υποθέσουμε πως η διαφθορά απομειώνει το τίμημα των αποκρατικοποιήσεων σε ποσοστό 20%, ένα τεράστιο ποσό. Με άλλα λόγια αν θα μπορούσαμε να πάρουμε για κάποιο περιουσιακό στοιχείο στην σημερινή αγορά 1 δισ., παίρνουμε μόνο 800 εκ. λόγω ύποπτων συναλλαγών. Θα έπρεπε να αποκρατικοποιήσουμε 58 δισ. για να έχουμε το ίδιο καταστροφικό αποτέλεσμα των 11,6 δισ.! 58 δισ. δεν υπάρχουν στην χώρα. Ακόμη όμως και να υπήρχαν, με δεδομένο πως την καλή διετία των αποκρατικοποιήσεων 2015-16 περιμέναμε 3 δισ. – στόχος που είναι πια ανέφικτος, και δεν είχε και ποτέ πιαστεί στο παρελθόν – θα έπρεπε να αποκρατικοποιούμε με αυτόν τον ουτοπικό ρυθμό για 39 περίπου χρόνια για το ίδιο αρνητικό αποτέλεσμα!
Ας δούμε το δεύτερο παράδειγμα. Με το παλαιό πρόγραμμα να έρχεται σε λήξη ξαφνικά και χωρίς συνέχεια κάλυψης από κάποιο νέο στις 30 Ιουνίου που μας πέρασε, η χώρα έχασε 3,6 δισ. Αυτά προέρχονται από τα κέρδη των πράξεων των κεντρικών τραπεζών, συμπεριλαμβανομένης της ΕΚΤ, σε Ελληνικά ομόλογα (2014-2015). Έπρεπε να δοθούν στην Ελλάδα, σύμφωνα με απόφαση του Eurogroup, όλα αυτά τα έτη.
Τα χρήματα αυτά δεν είναι δάνεια αλλά καθαρή κεφαλαιακή μεταβίβαση και, όπως είναι φυσικό, θα ανακούφιζαν τη χώρα την περίοδο αυτή. Ίσως καταφέρει να τα διεκδικήσει ξανά με το νέο πρόγραμμα η κυβέρνηση. Για την ώρα χρησιμοποιούνται ως εγγύηση για της χώρες εκτός Ευρωζώνης που με προεξάρχουσα τη Μ. Βρετανία ζήτησαν να μην εκτεθούν σε κίνδυνο από το δάνειο-γέφυρα του ESM στην χώρα μας.
Πως μπορούμε να κερδίσουμε αυτά τα χρήματα που χάσαμε μέσω της καταπολέμησης της διαφθοράς; Σύμφωνα με τον κ. Νικολούδη, οι μίζες στα εξοπλιστικά προγράμματα ανέρχονται κατά μέσο όρο στο 4%. Ας υποθέσουμε πως δεν τα ξέρει καλά και πως στην χώρα μας οι μίζες είναι 10%. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να εξαλείψει το φαινόμενο – μακάρι! – τότε για να γλυτώσουμε τα ίδια χρήματα θα πρέπει να εξοπλίσουμε τις ένοπλες δυνάμεις με προμήθειες 36 δισ.! Ο ετήσιος προϋπολογισμός για εξοπλισμούς προβλέπεται να είναι περίπου 600 εκ. για τα επόμενα έτη. Συνεπώς, θα μπορέσουμε να ανακτήσουμε την ζημιά που πάθαμε σε 60 χρόνια συνεχών αμυντικών αναβαθμίσεων!
Τα παραπάνω δε σημαίνουν πως πρέπει να μην καταπολεμήσουμε φοροδιαφυγή και διαφθορά· το αντίθετο. Σημαίνουν απλώς πως πρέπει να το κάνουμε, όσο η χώρα κυβερνιέται αποτελεσματικά και με σταθερότητα.
Χάνουμε 10 απ’ το χέρι, και ακόμη δεν είδαμε τίποτε απ’ το καρτέρι.
