Παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες τη συζήτηση για το κοινωνικό μέρισμα, που ανέδειξε, κατά την άποψή μου, την υποκρισία ολόκληρου του πολιτικού συστήματος καθώς όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου το ψήφισαν με το σκεπτικό ότι δεν μπορούμε να πάμε κόντρα στη διανομή χρημάτων σε οικονομικά ασθενείς ομάδες.
Δύο ουσιαστικά ερωτήματα τίθενται σε σχέση με το μέρισμα: Πρώτον, πώς προήλθε το υπερπλεόνασμα που έδωσε την ευκαιρία να δοθεί το μέρισμα και, δεύτερον, αν μπορούσε να διατεθεί διαφορετικά. Το πρώτο ερώτημα τέθηκε και σε πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (20/11/2017) για λογαριασμό του ΣΚΑΙ και τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η πλειονότητα πιστεύει ότι το υπερπλεόνασμα προήλθε από την υπερφορολόγηση και μια μεινονότητα από την ανάκαμψη της οικονομίας. Δυστυχώς, όμως, ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Ο προϋπολογισμός πέρυσι υπολόγιζε ανάπτυξη ύψους 2,7% και ο φετινός υπολογίζει ―μάλλον αισιόδοξα― 1,6%. Δηλαδή, η υπερφορολόγηση οδήγησε σε υστέρηση φόρων από τους στόχους περίπου 650εκ. το πρώτο 9μηνο του 2017.
Άλλες υποθέσεις, όπως το πάγωμα των επενδύσεων ή η πάταξη της φοροδιαφυγής, επίσης δεν αποδεικνύονται σωστές. Το πάγωμα τον επενδύσεων δεν κατάφερε ούτε να αντισταθμίσει τη μείωση των φορολογικών εσόδων, ενώ η φοροδιαφυγή αυξήθηκε κατά 650εκ. το πρώτο 9μηνο του 2017. Τέλος, το ποσόν από την καλύτερη έως τώρα πορεία του ισοζυγίου του ΕΦΚΑ δεν μπορεί να διατεθεί ως μέρισμα, καθώς πρόκειται για απόθεμα υπέρ των συνταξιούχων και τυχόν κατασπατάλησή του θα ήταν εγκληματική και θα οδηγούσε σε νέες μειώσεις συντάξεων πολύ σύντομα.
Ποια είναι η αλήθεια;
Το περίφημο υπερπλεόνασμα προήλθε από τη μείωση των κοινωνικών δαπανών. Το αποδεικνύει το δελτίο της Γενικής Κυβέρνησης (Σεπτέμβριος 2017). Και συγκεκριμένα προήλθε:
- Από την καθυστερημένη έναρξη καταβολής του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης (ΚΕΑ) κατά 2 μήνες (ξεκίνησε Μάρτιο αντί του Ιανουαρίου 2017) στερώντας έτσι 100εκ. από τους πιο φτωχούς πολίτες της χώρας.
- Από μη υλοποιημένα προγράμματα στήριξης ανέργων του ΟΑΕΔ ύψους 230εκ.
- Από το ποσόν των 100εκ. του προγράμματος στήριξης των οικογενειών σε ανέχεια που αδυνατούν να καταβάλουν τις δόσεις του στεγαστικού δανείου τους αφήνοντάς τους έρμαια των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών που ξεκινούν άμεσα.
- Από μη υλοποιημένα προγράμματα κοινωνικής πολιτικής για παιδεία, υγεία κ.ά. ύψους 300εκ.
Αν αθροίσουμε αυτά τα ποσά μη υλοποίησης κοινωνικής πολιτικής, προκύπτουν τα 730εκ. του διατίθενται ως μέρισμα. Και η Ιστορία καταγράφει για τις επόμενες γενιές ότι για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση κλέβει τους φτωχότερους για να προσφέρει χρήματα στους λιγότερο φτωχούς.
Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, δηλαδή «εάν το μέρισμα μπορούσε να διατεθεί διαφορετικά», κατέθεσα μαζί με άλλους 3 ανεξάρτητους βουλευτές τροπολογία για πιο δίκαιη διανομή του μερίσματος. Και για πρώτη φορά ζητήσαμε με αυτά τα χρήματα να επιβραβευτούν οι συνεπείς πολίτες, αυτοί που πληρώνουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις.
Με την τροπολογία προτείναμε:
- Χορήγηση 220 εκ. ευρώ με τα κριτήρια που προτείνει η κυβέρνηση, όμως το ποσό να διανεμηθεί σε δικαιούχους χαμηλότερου εισοδήματος.
- Χορήγηση 250 εκ. ευρώ στους συνεπείς δανειολήπτες που είναι φυσικά πρόσωπα. Για κάθε δάνειο που εμφανίζετα χωρίς ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις την 1/12/2017 να καταβάλλεται από το δημόσιο στο τραπεζικό ίδρυμα για λογαριασμό του οφειλέτη ποσό ίσο με τη δόση Δεκεμβρίου 2017 και ύψους μέχρι 500 ευρώ.
- Χορήγηση έκτακτου βοηθήματος 100 εκ. ευρώ στους δικαιούχους του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης, ίσο με το επίδομα δύο μηνών που δεν τους δόθηκε (αυτό στην ουσία είναι τήρηση υπόσχεσης και όχι νέα χορήγηση).
- Καταβολή 150 εκ. ευρώ στους στρατιωτικούς έναντι τελεσίδικων δικαστικών αποφάσεων του ΣτΕ που τους δικαίωσαν. Τα υπόλοιπα οφειλόμενα ποσά να προβλεφθούν με ειδική πίστωση στον προϋπολογισμό του 2018. Αυτό θεωρείται αναγκαίο, καθώς δίδονται ―και ορθώς δίδονται― στους συνταξιούχους 315εκ. για παράνομες κρατήσεις χωρίς να έχουν δικαιωθεί δικαστικά, ενώ οι ένστολοι έχουν ήδη δικαιωθεί στο ΣτΕ.
Όντας ο μόνος βουλευτής του δημοκρατικού τόξου που καταψήφισα το μέρισμα παρακολουθώ με θλίψη τις ψηφοθηρικές προτεραιότητες όλων των κομμάτων. Είναι άλλη μία απόδειξη ότι η ρίζα των προβλημάτων μας είναι βαθιά πολιτική, και όχι μόνον οικονομική όπως επιφανειακά πολλοί υποστηρίζουν.
