Φίλες και φίλοι,
Ακούσαμε από αξιόλογα παιδιά πως γεννήθηκε, τι πρεσβεύει και ενδεικτικά κάποια από τα όσα προτείνει η Δημοκρατική Ευθύνη.
Όσοι διαβάσατε το προσκλητήριο ευθύνης μας, όσοι το υπογράψατε, μοιράζεσθε τις ίδιες αγωνίες με εμάς. Αναξιοκρατία, νεποτισμός, διαφθορά, πελατειακό κράτος, γραφειοκρατία, αδικίες κατατρώγουν καθημερινά τα σπλάχνα μιας χώρας που είναι σε απόγνωση.
Εμείς λέμε: Να ξανασκεφτούμε τα πράγματα από την αρχή.
Εμείς λέμε: Θέλουμε ανοικτούς ορίζοντες.
Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε τους ανοικτούς ορίζοντες.
Στη σκέψη: Η Ελληνική Φιλοσοφία άνοιξε δρόμους στην ανθρώπινη νόηση.
Στην τέχνη: Το θέατρο είναι δικό μας δώρο στην ανθρωπότητα.
Στην πολιτική: Η δημοκρατία έκανε τα πρώτα της βήματα εδώ.
Στην επιστήμη: Η ελληνική επιστημονική κοινότητα είναι απλωμένη στα πέρατα της πανεπιστημιακής γης.
Στο εμπόριο: Η ελληνική ναυτιλία είναι το παγκόσμιο πρότυπο.
Δε μας αξίζει αυτό που ζούμε.
Κοιτάξτε γύρω σας. Έχει καμία σχέση αυτό που βλέπετε, με αυτά που περιέγραψα;
Φτιάξαμε μια χώρα φοβισμένη. Ανασφαλή. Μια χώρα όχι σίγουρη για τον εαυτό της. Μια χώρα με κλειστούς ορίζοντες.
Ρωτάμε: Τι νόημα έχει μια κοινωνία που αρνείται στους πολίτες της τη δυνατότητα να προσφέρουν στους συναθρώπους τους;
Μας λένε: Η χώρα δε χρειάζεται ένα νέο κόμμα τώρα.
Εμείς λέμε: Η χώρα δε μπορεί να προχωρήσει χωρίς κάτι νέο.
Ποιες είναι οι άλλες προτάσεις σήμερα;
Ο φασισμός; Να στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου και όλοι εναντίον των ταλαιπωρημένων προσφύγων για να ικανοποιήσουμε τα χειρότερα ένστικτά μας;
Η ακρότητα και η απολυταρχική οπισθοδρόμηση; Η επαναστατική φαντασίωση κατά του «κεφαλαίου»;
Η ιδεολογία της καρέκλας; Η διαλεκτική αντιστροφή της πραγματικότητας; Το αντιμνημονιακό τώρα, είναι να υπογράψουμε μνημόνιο. Σήμερα, η υποταγή βαφτίζεται αντίσταση. Ο συμβιβασμός με τα συμφέροντα, κυνήγι τους. Το φούντωμα της διαφθοράς, καταπολέμησή της.
Ή μήπως η ρητορική των μεταρρυθμίσεων, από αυτούς που υπηρέτησαν τον κρατισμό που μας έφερε την κρίση; Που υπηρέτησαν τις συμβιβαστικές λογικές που δεν καταφέρνουν να μας βγάλουν από αυτή;
Λέμε όχι σε όλα αυτά. Λέμε όχι στη μοιρολατρία πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Λέμε όχι στην ακρότητα. Λέμε ναι στη μετριοπάθεια του κέντρου. Ναι στο διάλογο και στις συνθέσεις αλλά μόνον χάριν του Εθνικού συμφέροντος, όχι του ιδιωτικού.
Λέμε όχι στην Εθνική αναξιοπρέπεια της διαπραγμάτευσης των Υπουργών που γυρίζουν από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο σαν παράνομα ζευγάρια. Λέμε ναι στα δύσκολα, αλλά δίκαια μέτρα.
Έχουμε όπλο τη δυναμική των αλλαγών που λύνουν μόνιμα τα προβλήματά μας. Απαιτούμε την οριστικήεπίλυση των ζητημάτων που λύνονται μόνο σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως το χρέος.
Επίλυση, με πνεύμα Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Μας λένε: Δεν πρέπει να διασπάσετε το μέτωπο.
Εμείς λέμε: Είμαστε βαθειά ενωτικοί και βαθειά ανανεωτικοί.
Ενότητα χωρίς ανανέωση δε δίνει καμία λύση. Η ένωση για να φύγει η λαίλαπα των άλλων, οδηγεί μόνο στον Εθνικό διχασμό.
Ξεκινάμε μια προσπάθεια με εχέγγυα δημοκρατικότητας. Όχι στους αρχηγισμούς, τα κόμματα-ιδιοκτησίες, που μας ταλαιπώρησαν τόσο πολύ.
Το καταστατικό μας επιβάλλει, τη δημοκρατική επιλογή υποψηφίων.
Το καταστατικό μας προωθεί τη σύνθεση μέσω των δύο πόλων που προβλέπει: του Προέδρου από τη μία. Του Γραμματέα και υποψήφιου Πρωθυπουργού από την άλλη. Πριν απαιτήσουμε διάκριση εξουσιών στο κράτος, την υλοποιούμε στο κίνημά μας.
Βγαίνουμε δημόσια τώρα, πριν ακόμη την πρώτη μας συνδιάσκεψη στο τέλος Σεπτεμβρίου, ώστε να δώσουμε την ευκαιρία σε όλους, να έρθουν, να βοηθήσουν, να υπηρετήσουν, να αναλάβουν ευθύνες. Τώρα, που όλα είναι ανοικτά.
Χωρίς αποκλεισμούς. Σε μια νέα κίνηση, για να φτιάξουμε αυτό που όλοι ομολογούν πως χρειαζόμαστε: ένα νέο κόμμα, χωρίς άρρωστους μηχανισμούς, χωρίς υποχρεώσεις στα συμφέροντα, χωρίς υποχρεώσεις στο «ένδοξο» παρελθόν, χωρίς φόβο για ρήξεις, χωρίς βαρωνείες, οικογενειοκρατίες, εξουσιολατρεία ή ιδεοληψίες.
Χωρίς να είναι το ψέμα γραμμένο στο DNA του.
Μας λένε: Και τι διαφορετικό μπορείτε εσείς να πείτε; Δεν είναι όλα αποφασισμένα από έξω;
Εμείς λέμε: Η διαφορετικότητα σήμερα είναι συνάρτηση της τόλμης.
Τολμάμε να πούμε πως η διαφθορά ξεκινάει από εμάς τους πολιτικούς και πάντα από ψηλά. Πως καταπολεμείται μόνο από μια ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Πως δικαιοσύνη που χειραγωγείται, είναι και διεφθαρμένη και αναποτελεσματική.
Τολμάμε να προτείνουμε τη σμίκρυνση του βασιλείου των πολιτικών στο επιτελικό κράτος των 5000 υπαλλήλων. Τολμάμε να βάλουμε τέρμα στα ρουσφέτια.
Τολμάμε να πούμε στον ιδιώτη πως θα μειωθούν με κάθε εξοικονόμηση, οι φόροι. Όμως αναγνωρίζουμε τα στενά δημοσιονομικά περιθώρια. Ως τότε, μείωση της γραφειοκρατίας και βελτίωση των υπηρεσιών και των παροχών.
Τολμάμε να πούμε στο δημόσιο υπάλληλο πως δεν αντέχει η κοινωνία να τον πληρώνει για να κάθεται ή να εργάζεται με ράθυμους ρυθμούς. Όμως, δε θα απολύσουμε κανέναν που αναγνωρίζει πως η υπηρεσία υπάρχει για να εξυπηρετεί τους πολίτες. Κυρίως όμως, πως δεν είναι δουλειά των πολιτικών να απολύουν ή να προσλαμβάνουν, γιατί το κάνουν πάντα με ιδιοτελή κριτήρια.
Τολμάμε να διαλύσουμε το ψευτοδίλημμα των ιδιωτικοποιήσεων ή κρατικοποιήσεων. Δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχο, με ιδιωτική όμως διαχείριση, και με το μέρισμα να μειώσουμε φόρους και να στηρίξουμε το κοινωνικό κράτος.
Τολμάμε να μιλήσουμε για τις ευθύνες του αδιάφορου κατεστημένου, τις ευθύνες των άβουλων Ευρωπαίων.
Τολμάμε να ζητήσουμε από τον κόσμο να ακούσει νέα παιδιά, νέες φωνές και να ανοίξει το μυαλό και την καρδιά του για να τις αγκαλιάσει. Όλοι έχουν κάτι να πουν, έχουν διάθεση πραγματικής προσφοράς.
Τολμάμε να καλέσουμε τα νέα παιδιά να έρθουν να μας βοηθήσουν.
Φίλες και φίλοι,
Η χώρα ζει μια εποχή με μεγάλο πόνο.
Υπάρχει ένας πολύ αληθινός στίχος: Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει.
Ελάτε μαζί να τον κάνουμε αληθινό και για τη χώρα μας:
Η Ελλάδα πονάει όταν ψηλώνει.
Επιτρέψτε μου να κλείσω με μια προσωπική αναφορά.
Η εποχή των σωτήρων τελείωσε. Όχι όμως και η ευθύνη των πολιτικών να φέρονται υποδειγματικά.
Όταν με πλησίασαν αυτά τα νέα παιδιά με τις καίριες, κοινές ανησυχίες, δεν ήταν η ευκολότερη επιλογή να ξεκινήσουμε κάτι από το μηδέν, από την αρχή, να προσπαθήσουμε έχοντας τις πιθανότητες εναντίον μας.
Υπήρχαν άλλες πολύ ευκολότερες προσωπικές στρατηγικές.
Διάλεξα το δρόμο της συνείδησής μου. Να σηκώσω τα μανίκια μαζί με τόσους άλλους, γιατί ξέρω πως η εποχή που τα πράγματα χτίζονταν με τα λόγια, πέρασε.
Το ίδιο πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Η Δημοκρατική Ευθύνη είστε εσείς.
Υπάρχουμε γιατί ελπίζουμε – όχι – γιατί ξέρουμε, πως άνθρωποι σαν μας, σαν και σας διψούν για να προσφέρουν. Η δύναμη της χώρας είστε εσείς. Η δύναμη της προόδου είστε εσείς.
Αρκεί να το θελήσετε, να βοηθήσετε, να ενεργοποιηθείτε, να οργανωθείτε. Να γίνετε η δύναμη Ευθύνηςπου θα σηκώσει την Ελλάδα στους ώμους της.
Εσείς είστε και η συνείδηση και η Ευθύνη.
Σας ευχαριστώ.
